Van ongeveer maart tot eind augustus heb ik een interim-leidinggevende gehad, die tevens in z'n vrije tijd personal coach is. Ik heb diverse gesprekken met hem gehad en hij heeft me meegemaakt in echt een vreselijke periode.
Hij is van mening dat ik eens met mijn ex zou moeten afspreken, gewoon om hem los te kunnen laten.
Om niet aan hem te blijven hangen.
Maar ik durf niet. Ben zo bang dat ik smelt als ik hem zie. Z'n mooie woorden geloof. Hij weer niet eerlijk voor zijn gevoel uit kan komen.
Dat ik dan weer terug ben bij af.
Heeft iemand hier ervaring mee? Of anders goede raad?

De verliezer, Marco Borsato

Ik zit elke nacht gevangen
In de draden van jouw web
Waar ik stil moet blijven hangen
Tot ik nooit meer heimwee heb
Maar ik zie nog steeds de vormen
Van jouw lippen op mijn glas
En jouw lichaam staat nog steeds in het matras....

Bind m'n handen langs m'n lichaam
En dan nog hou ik je vast
Doe een blinddoek voor m'n ogen
En ik vind je op de tast
Maak m'n beide oren doof
En ik zal horen wat je zegt
Ik ben de verliezer
De verliezer
Verliezer in een ongelijk gevecht..

Ik lig elke nacht geketend aan een ketting van gemis...

Ik heb het al zo vaak gehoord, maar nooit eerder het zo kunnen beamen als vandaag.
Het leven is HARD.
Net was ik met een vriendin bij 2 andere vriendinnen. Vertelde hen dat ik afgelopen woensdag hoorde van een collega dat mijn ex alweer gaat samenwonen en dat ik daardoor behoorlijk van slag was.
En dat zijn lulverhalen van ik wil jaren alleen zijn en niet gebonden nu zo een leugen zijn gebleken.
Dat zijn, het ligt niet aan jou, voor mij nu grote onzin lijkt.
Ze wisten me glashard te vertellen dat hij dus blijkbaar wel wou samenwonen, alleen niet met mij.

9 maanden na de breuk, even leek het beter te gaan.
En dan vandaag weer een tik. Een collega vond het leuk om mij, uit het niets te vetellen dat mijn ex gaat samenwonen. Ik hoef niet eens te vragen om dat soort info, ik krijg het gewoon toegeworpen. Na een relatie van 10 jaar, waarvan 8 jaar samen in 1 huis, heeft hij alweer een ander.
En ik, ik heb niet eens iemand anders gezoend en moet er ook niet meer aan denken.
De mooie verhalen van ik wil jaren alleen zijn, niet gebonden en meer van dat soort onzin. Bullshit!!
Sorry, maar van mij hoeft het niet meer...

Het begon in december 1998. Ik was 15, hij 21.
We kwamen elkaar tegen op een examenfeest van mijn school. Hij was met een klasgenoot die daar achter de bar werkte in het weekend.
En gelijk sprong de vonk over. De volgende dag hebben we elkaar weer gezien en daarna is er bijna geen dag meer geweest dat we elkaar niet zagen. De kaartjes, cd's met mooie liedjes en cadeautjes vlogen me om de oren. Na 2 jaar vonden we een huisje in een stad waar hij al woonde.
Drie en een half jaar hebben we daar gewoond. Hij had inmiddels z'n school afgerond en was gaan werken.