Lieve lieve mensen,

Alleen met oud & nieuw. Ach, soms loop het leven anders dan gepland.
En toch voel ik me niet alleen. Door de warmte die ik de afgelopen tijd heb mogen ervaren.
Vooral van jullie, stuk voor stuk prachtige mensen...
Dank voor jullie hartverwarmende reacties en ondersteunende woorden!
En daarom, voor jullie allemaal:

Ik wens jullie een gelukkig, liefdevol en gezond 2010!!!

Veel liefs, Anja

Of 3637 dagen. Bijna 10 jaar (op 2 weken na) een relatie met je gehad. En dik 10 jaar ontzettend gek op je geweest. 2 december 2008, weet het nog alsof het gisteren was. Je zat op de bank en bleef me aankijken, heel serieus.
"Wat is er?"
"Ik moet je wat vertellen en het is niet makkelijk"
"Zeg het maar"
"Ik ben verliefd op een ander"
"Ik wil dat je kiest"
"Dan kies ik voor haar"
De volgende dag was je compleet overstuur en heb ik je nog getroost. Met dat de dagen voortkropen ging jij ook verder, verder weg van mij.

Ik wil wat schrijven, geen idee waar te beginnen.
Morgen een jaar "vrij"gezel. Voelt nog steeds niet als een bevrijding.
Sinds lange tijd weer een gevoel van diep verdriet.

Een maand geleden leek alles nog prachtig, veelbelovend.
En nu? Tranen, heel veel.
Een vriendinnengroep die door onnozele ruzies in elkaar stort.
Meiden waar ik het afgelopen jaar zoveel aan heb gehad.
Zelfvertrouwen toch weer aangetast, en hoe.
Geen idee welke kant ik op moet.
Over 2 weken is het al een jaar geleden, een heel jaar.
Van het weekend een reactie van Looneytuna op één van m'n vorige blogs nog eens doorgelezen.

Lieve lieve mensen,

Zelfs een maand geleden had ik dit niet durven dromen, maar de geluksmomenten volgen elkaar op.
Ook al heb ik nog regelmatig momenten vol onzekerheid, over het algemeen voel ik me gelukkig.
En ik heb in de put gezeten, ben door een hel gegaan, heb zo vaak m'n auto tegen een boom willen parkeren. Ik kan nu genieten van de kleine dingen, was ik vroeger een zwart-kijker, nu zie ik bijna overal wel wat moois in! Ik merk het aan hoe ik nu op mensen reageer, waar ik het vroeger met ze eens was, wil ik ze nu zo vaak vertellen het van de andere kant te bekijken.

Daar zit je dan, half 2 's nachts, snotverkouden in je bed.
En opeens slaat de paniek toe, wordt het teveel.
Elke keer als ik denk, en nu kan ik verder met m'n leven, komt de man met de hamer.
Even laten weten dat het niet goed mag gaan.
Even roet in het eten gooien.
Even zorgen dat het weer tegen zit.
Het heeft hier al zo vaak gestaan, maar hoeveel kan een mens hebben?
Hoeveel is teveel?
Als andere mensen al met een pijnlijke blik naar je kijken en zeggen, jeetje je krijg wel heel veel voor je kiezen en het zit je niet mee...

overal waar je kijkt
komt er geen eind
aan het donker
overal waar je loopt
zakken je voeten
steeds dieper
en dieper weg
in de grond