Zaterdag komt mijn ex (als het goed is) terug van vakantie, want hij zou 2 weken weg zijn en is op vrijdagmiddag vertrokken.
Aan de ene kant verheug ik me daar gwn op, vreemd genoeg!
Ik wil zijn naam weer op msn zien, huh? Wrm in godsnaam?
Ik denk zoals altijd dat ik dan weer ontzettend hoop dat meneer tegen me zal gaan praten. Okay, de laatste x dat hij dat deed was al een wonder!
Toen stond ik er versteld van. Ik had hem die avond van te voren op een feestje compleet genegeerd en ik denk dat hij nu toch wel wat contact met me wou hebben. Wie weet? Gebeurd er weer zoiets ontzettends wonderbaarlijks.

Tijd gaat langzaam voorbij,
je leeft je leven van dag tot dag, je probeert jezelf bezig te houden wat me al aardig lukt maar toch mist er iets. Inderdaad, je ex.

Ik kan niet zeggen dat het leven slecht gaat, eigenlijk zou ik vol blijdschap wel niet moeten roepen hoe lekker het wel nu niet gaat. Het is niet zo meer dat ik huil, maar ik maak ook zeker geen vreugdesprongen.
Ben plannen aan het maken voor mijn verhuizing, moet nog veel geverfd worden en samen met mijn nieuwe kamergenote ben ik al van alles aan het verzinnen.
Mijn gedachtes staan veel in de ban van die verhuizing.
Daarnaast ben ik met een nieuwe hobby begonnen wat een enorme uitdaging voor me is en zodra ik tijd heb mezelf daar aan verwerp.

Wat bedoel ik hiermee?
Nouja simpel, ik heb het volgens mij gevonden.

Na urenlange gesprekken met o.a Matb (thnx Matb, je bent een schat!) & NTM (hetzelfde geld voor jou ) ben ik er denk ik eindelijk uit.
Wat zit er dwars met mijn ex? Hij is erg dubbelzinnig bezig.
Analyseren hielp me in dit geval weer een stap verder te komen.

Ben tot de conclusie gekomen dat mijn ex gwn niet weet wat hij wilt.
Weet niet wie hij is of wat hij wilt worden. Hij is gewoon echt de weg kwijt en moet de wereld nog ontdekken. Hij wilt de wereld nog ontdekken.
Dus verplichtigen zijn alleen maar lastig dan. Met een verplichting bedoel ik dan een relatie met iemand, je moet er altijd maar rekening mee houden en als je niet weet wie je bent en hoe de wereld in elkaar zit is dat knap lastig. Hij is ook wel een beetje bang. Hijs onzeker en ik heb hem er eerder op betrapt dat hij bang is dat hij niet goed genoeg is voor mij. Onzekerheid heeft ons gebroken zeg maar. Maar hij is nog jong, en moet nog veel leren.

Vreemd genoeg is me wat vreemds overkomen. Ik hoop dat het heel lang gaat volhouden dit. Want het voelt enigzinds wel goed aan.

Deze week had ik een avond waar ik flipte. Zijn gemis, nog steeds na al die tijd. Ik besefte dat we nooit meer bij elkaar zouden komen. Voor mijn gevoel was dat echt zo. Het leven had geen zin meer. Alles wat ik opgekropt had ging eruit voor een groot deel. Ik jankte de hele avond. Ik huilde mezelf in slaap. Iets wat al een enorme tijd geleden was. Ik had het echt niet meer...
Ik miste hem zo.

Die ochtend werd ik wakker en ik was boos. Hoe durft hij eigenlijk?

Ik heb gewoon geen echt idee wat ik nu wil.
Het is alsof ik twee persoonlijkheden heb die me stabiel houden, me in evenwicht houden.

Laten we beginnen met mijn zogenoemde positieve persoonlijkheid:
Deze ik wilt alleen maar vrolijk zijn, ach het leven gaat door. Dat vertelt het me. Jij gaat lekker genieten van je nieuwe huisje. Je vind iemand die 10x zo beter is als je ex, er zijn vast wel jongens die je weer laten zweven.
No Worries, just go with the flow. Je vergeet hem op den duur wel.
En zeg nou eens even? Zo goed was het toch niet? Moet je hem nu zien.
HIj werkt zich steeds in de problemen! HIj zal er zelf ook uit moeten komen. Tis niks voor jou en dat wist je van te voren ook al stiekem.

Ik heb mijn ex dus laatst gezien. Dat maar voor een klein uurtje.
Wat ik aantrof was verschrikkelijk. Hij is een workaholic geworden, elke dag werkt ie 12uur in die hitte. Hij kan het niet aan. Is dus nu ook ontslagen daar.

Hij kwam binnen, alleen zn beste vriend was er, een goede vriendin van ons allen en hij. Hij ging naast me op de bank zitten. Lijkbleek en hartstikke mager. Zijn armen en benen, zo dun! Ik schrok ervan.
Hij ging gelijk aan de sigaretten, en hij was eerst gestopt. Nu is hij dus weer begonnen. Afkeurend keek ik naar hem. Hij weet hoe ik daar over denk.
Elke beweging dat hij maakte deed pijn. Hij staarde als een zombie vooruit.

Binnenkort zie ik hem weer. Zijn andere ex komt ook, de ex waar hij in het begin zijn hele hart aan gaf. De ex die hem zoveel pijn had gedaan.
Hij heeft nu een hekel aan haar, niemand mag haar echt, en ik ook zeker niet. Had al een hekel aan haar, maar vind het ook gemeen wat ze hem had aangedaa.
Ik weet niet wat ik hem heb aangedaan, zou die ook gehuild om mij hebben?
Zou hij me ook gemist hebben? Ach ja, wist ik het maar.

De enigste die om mij gehuild heeft is mn zusje, triest eigenlijk hé?
Tenminste tot zover ik weet. Alleen mn zusje miste me en toen was ze nog klein.
Soms denk ik dat er niemand van me kan houden. Hoe kan je in godsnaam van mij houden? Ik vraag het me af, elke dag. Hoe had ik ooit kunnen denken dat hij de rest van zijn leven met mij wou delen? Het leek er zo op, we waren zo smoor op elkaar. Niemand, maar dan ook niemand had het verwacht dat we uit elkaar zouden gaan! Zelfs zn beste vrienden niet! Vreemd hoe het leven kan lopen.