Beste ldvd'ers,

Ik ben het soms echt zat! Waarom nog zo treuren?
Nu haast 2 maanden na de break. Hij was de enigste tot nu toe die mij zo liet voelen en die mijn liefde beantwoorde, die liet merken dat ik alles voor hem betekende en liet merken dat hij elke minuut aan me dacht. Ja, zo was het in het begin. Hij kon me niet met rust laten, liep als een hondje achter me aan. Heerlijk al die aandacht! Vooral omdat ik hem zo leuk vond, hij was grappig, lief en enthousiast.
Ik wou niet verliefd worden, bang dat ik weer een gebroken hart zou krijgen. Maar het lukte hem mijn hart te veroveren, me laten geloven dat ik de enigste was en dat het nog heel lang zou gaan duren. Mijn voorgevoel had gelijk, ik had niet verliefd moeten worden. Mijn hart gebroken, door hem.

na anderhalve maand mis ik hem nog steeds. Nog steeds denkend dat hij dacht dat ik te goed voor hem was en hij het uit heeft gemaakt. Of dat hij bang was dat hij weer werd gekwetst, zoals in zijn vorige relaties die net als de mijne met hem niet langer dan 2 maanden duurde.
Hoop grijpt me elke keer weer vast, gevoelens sollen met me. Terwijl hij mij heeft gezegd: voel denk ik alleen nog maar vriendschap, vind je een leuke meid en wil nog steeds lol met je maken! Is dat de waarheid? Of komt het door de 2 redenen die ik net heb genoemd dat hij het uit heeft gemaakt?

Durf niet met hem te praten en daar is het nu misschien ook wel te laat voor en het klinkt zo dom om te zeggen als hij je allang vergeten is: ik heb veel verdriet sinds het over is. maar vraag me af: Hoe lang is jullie hoop gebleven? Voordat jullie zeker wisten dat het niet meer goed zou komen en het opgegeven hebben?

Ik moet nu echt alles kwijt, alles vertellen. Zodat ik er een punt achter kan zetten.
De harde waarheid over mijn leeftijd: ben 16 jaar oud.
Maar smoorverliefd geworden (klaverliefde???).

Het begon eerst bij een andere jongen, durfde niet te vertellen dat ik verliefd was. Mijn vriendinnen werden ook verliefd op hem en heb het altijd stil gehouden, heb ze zelfs geholpen om hun aan hem te koppelen! Het voelde kut, hij vond mij niet leuk.
Toen zei ik: nee, verliefd worden is niks voor mij.
2 jaar later kwam mijn huidige ex in mijn leven gesprongen.
De 1ste x dat ik hem ontmoette was op een filmavondje bij een vriendin van mij. Die avond gebeurde er niks tussen ons en hoorde weken later dat hij een vriendin had gekregen, een meisje dat ik kende. Ongeveer anderhalve maand later was het uit gegaan. Ze had het uitgemaakt en hem veel pijn gedaan. Toen vond hij een ander meisje leuk, die ik ook wel ken. Ze hebben gekust en ze heeft hem ook weer afgewezen. Toen kwam ik.

Heb al langer verdriet dan dat we samen met elkaar hadden.
Probeer er niet aan te denken, maar zodra ik op me kamertje zit blijft hij door mn hoofd dwalen.
Je denkt eraan dat je vrienden zeiden: dit gaat nog lang duren, jullie passen zo goed bij elkaar en zijn beiden trouw.
Maar zo zie je maar weer, hij was blijkbaar niet verliefd op mij. Want lang heeft het niet geduurd.
Waarom vind ik het zo lastig om hem los te laten!
Begon weer vreselijk in te zakken toen mn zusje me riep: kijk!
moet je eens zien. Ja hoor, daar stond ik op de foto. Lief met hem op de foto, hoofden bij elkaar in een fotoalbum van een vriendin. Wat keek hij verliefd! Maarja. Nu is hij al helemaal over mij heen. Heb al gehoord dat hij nu een ander meisje leuk vind maar zij hem niet. Hij heeft al slijmerige dingen naar haar gsmst. Elke keer heb ik weer verdriet. Telkens als ik een foto van hem zie, of een liefdesliedje hoor. Vrienden? hmmm...jawel we zijn wel vrienden gebleven. Maar ik denk eerder bevriend. Want als we elkaar zien durven we elkaar niet onder ogen te zien en zeggen we alleen maar hoi en doei en regelt hij altijd wat te drinken voor ons.

Ja, hier zit ik dan weer. Met tranen in mijn ogen.
Wil niet huilen, maar kan het niet laten. Ik dacht dat ik eroverheen was. Gisteren haalde ik diep adem, vrolijke muziek op en ik dacht: weet je wat! Het kan me niks meer schelen dat je me verlaten hebt. Ik ga nu lekker verder met mijn leven. Het kan me niks meer schelen wat jij doet.
Maar nu zit ik hier dan weer. Ik mis hem. Het is hoop waardoor ik ga denken dat hij me nog leuk vind. Dat hij nog iets voor me voelt. Maar ook omdat mijn moeder er soms over begint. Mn zusje vroeg hoe duur de drankjes waren in een discotheek waar ik laatst heen was geweest met hem en nog een stel vrienden, want zij ging er binnenkort dan heen.

Tis nu een aantal weken geleden dat het uit is gegaan.
Ik heb er zoveel problemen mee. Ik had al geen vertrouwen meer in de liefde omdat het me al zoveel pijn had gedaan.
Maar toen ik hem ontmoette kreeg ik hoop in de liefde. Het muurtje om me heen die ik langzamerhand om me heen bouwde ter bescherming werd grotendeels gebroken. Ik wist van binnen dat het toch weer fout zou gaan. Maar beide hadden we veel pijn gehad door vorige relaties en zijn we trouw. We waren dol op elkaar. Maar opeens sloeg hij om en voelde hij alleen nog maar vriendschap, kan dat? In een week omslaan van helemaal dol op iemand zijn naar ik wil alleen nog maar vriendschap?