Soms denk ik wel eens, denk je nog wel eens aan mij?
Als ik buiten loop, s'avonds en alleen, met de hond,
Dan kijk ik naar boven, en zoek de meest heldere ster
Zie jij die ook? Vanuit jou raam, alleen, maar oh zo ver

De laatste tijd komen de gedichten hier weer volop voorbij, dus ik dacht laat ik eens een gedicht maken voor iedereen dan, voor deze site. Tis wel een beetje ala sinterklaas stijl om het niet al te zwaar te maken Ach ja, ik dacht laat ik dat eens doen, nu weer gauw verder aan het werk dan maar

In dit digitale onderdak zie je ze hier komen en weer gaan
We vertellen hier ons eigen verhaal, over ons eigen verdriet
Over de onmacht die ons overviel, over leed in ons bestaan
Vragen over hoe we verder moeten, nadat liefde ons verliet

Vandaag is het precies 2 jaar geleden, dat ik haar ontmoette, kuste, en het sprookje begon. Mijn eerste blog heet ook "en toen hield het sprookje ineens op..." En speciaal voor vandaag heb ik het verhaal in een sprookje gezet, en voor de oplettende lezer zit het vol met dubbele betekenissen. Ik zag tegen deze dag op, was bang voor deze dag, maar t valt me alles mee moet ik zeggen gelukkig. Maar ok, mijn verhaal, in een sprookje, wat ooit heeft bestaan.

Hee? Een blog weer eens van Mrmusicman? Das lang geleden? Dat is inderdaad lang geleden ja...

Vandaag is een bijzondere dag, want precies 6 maanden geleden kwam mijn ex mij toen vertellen dat mijn wereld compleet was ingestort, en dat ze alles meenam wat mij lief was. Ze ging bij me weg, zomaar out of the blue. Mijn hell begon, precies 6 maanden geleden...Dus vandaag is misschien wel een goede dag om weer eens een blog te schrijven.

Gisteravond liet ik mijn hond uit (ja hij is er nog de stakker, maar t gaat redelijk met hem, gelukkig..)
En terwijl ik het zelfde rondje liep als altijd, dacht ik aan me ex, die naast me liep soms, even de hond gauw uitlaten voor het slapen gaan, en gearmd liepen we dan samen het rondje..

Ja, een korte blog dit keer van mij, voor de verandering.
Na wat enorme achterstanden met de boekhouding zit ik op deze zonnige zondag middag alles in te voeren voordat ze straks hier de boel komen leeghalen, maar das het probleem niet zo..

Wat wel een probleem is, Is het feit dat ik overal herinneringen tegen kom... een bonnetje hier, ah ja, dat etentje, een bonnetje daar, ohja die schoenen die ik voor haar kocht, een notitie van haar tussen het papier die me weer eens verteld hoeveel ze wel niet van me houdt en dat ze altijd bij me zal blijven......het staat er echt..dat wel.

Ik zou wel eens willen weten hoe lang gemiddeld mensen hier met leed rondlopen?
Ik zelf zit na 5 maanden nog steeds in de periode van dagelijks janken, en het houdt me nog iedere minuut van de dag bezig, dat absolute rock bottom gevoel. Maar hoe zit dat met de rest?