Nou, mijn “verhaal” lijkt nu toch echt tot een einde te komen. Ben er nog niet helemaal, maar heb in ieder geval mentaal de beslissing genomen om echt afstand te houden. Het is niks meer, het wordt niks meer, het is over. Zwerf minder op internet op zoek naar hem, idealiseer hem nu ook minder, probeer het echt los te laten. Langzaamaan krabbel ik ook weer overeind. Ben echt zo gekwetst de laatste keer dat ik hem dus sprak en door het feit dat hij iemand anders heeft ontmoet, dat ik het niet eens meer zou kunnen, met hem omgaan, al zou ik het willen.

Bah, de feestdagen.....kerst doorstaan en nu pasen. Heb maar veel leuke dingen gepland. Afleiding helpt en leuke dingen afspreken met anderen helpt ook om mijn eigenwaarde weer op normaal nivo te krijgen, en mijn positieve kijk op de wereld. Gisteren bij twee goede vrienden geweest, een stel met twee kinderen. Altijd als ik bij hen ben, voel ik me happy. Ik weet, je moet een andermans relatie nooit idealiseren, maar zij zijn al meer dan vijftien jaar bij elkaar en bij hen voel ik me tenminste een normaal mens, met normale behoeften.

Nou. Ik ben dus geweest naar het feest en .... hij was er niet! Kwam gisteren wel thuis met een heel erg vreemd gevoel. Maar het viel dus mee.

Ook vandaag weer een gevoel van gemis. Ga vanavond naar salsafeest, maar heb eigenlijk geen zin. Vind dat ik wel moet gaan, maar de gedacht dat ik hun daar samen tegen ga komen, heb ik geen zin in. Ik hoop dat ze er niet zijn. Heb al besloten dat ik dan wegga. Vriendin vindt dat gelukkig oke, die zei: dan gaan we gewoon wat anders doen.

Alhoewel het stukken beter gaat dan een paar weken geleden en ik zowaar echt een beetje geniet van mijn leven, toch vandaag wakker met een gevoel van gemis. Ik weet ook niet of ik hem nou mis of meer het idee van hem. Beetje vaag maar ik moet er nu natuurlijk niet meer aan denken om echt met hem te zijn. Ik begin nu te begrijpen waarom hij soms onaardig tegen mij deed, hij voelde gewoon niet genoeg voor mij, vond mij gewoon niet leuk genoeg, ik dacht dat het aan mij lag, maar dat is niet zo!

Gisteren gaan dansen en er gebeurde iets aparts. Ik merkte dat ik iemand leuk vond, dat ik aan het flirten was en hij met mij. Het broeide al langer bij mij (niet bewust), maar ik merkte dat ik kriebels had bij een jongen daar. Het voelde fijn, omdat hij heel leuk tegen mij doet en het heel onschuldig allemaal is. Beetje dansen enzo. Ben wel bang dat het niet alleen met hem te maken heeft, maar ook een beetje met de herinnering aan M. en het feit dat die mij samen met een ander zou kunnen zien. Ik doe er ook om deze reden maar even niks mee (zowieso niet van plan).

Gisteren een moeilijke avond gehad. De gedachte dat zij lekker aan het dansen zijn, terwijl ik mijn leven bij elkaar aan het rapen ben, kwelt mij gigantisch. Zowieso sloeg de eenzaamheid toe. Heb mezelf wel even streng toegesproken, want wat heeft het voor zin om mijn leven zo door een afwijzing van één iemand te laten verpesten. Ik wil hem alleen nooit meer zien of tegenkomen, dat weet ik wel.