Zo, daar zit ik dan. Twee en een halve maand verder inmiddels. En ja! Het wordt makkelijker, maar leuk is nog steeds anders. Ik merk dat ik nu ik mijn ex veel minder zie en spreek, (en zelfs even een korte flirt met iemand anders gehad heb)dat het gaat wennen. Door de korte flirt kwam ik er ook wel duidelijk achter dat ik niet HEM mis, maar wel iemand. En dat is nog steeds wel lastig soms. Als ik thuis kom en ik heb geen afspraken, nul nieuwe mail en er is niemand online op msn, dan kan ik me redelijk eenzaam voelen. Niet iemand hebben die je altijd op kan bellen om je een knuffel te geven en te zeggen dat je lief bent blijft lastig voor me na ongeveer 5 jaar aan relaties.

Wat verschrikkelijk allemaal! Ik houd het niet meer uit. Het is uitgegaan, maar waarom?? Het maakte het uit een aantal weken geleden, maar hij kreeg toch spijt na 3 dagen. Weer gepraat; hij wist het allemaal even niet meer. Hij moet nadenken. Wat moet je dan doen? Moet je het aan laten en een beetje verder modderen en hopen dat het uiteindelijke goed komt? Of moet het dan uit zijn zodat hij bij zichzelf na kan denken wat hij nu eigenlijk wil. Afijn, het eerste is toen gekozen. Heerlijk om smorgens naast hem wakker te worden, maar de dag is weer verschrikkelijk omdat je wil weten wat er vanavond weer zal komen?? Enorme vragen en gevoelen...bleh...

Het moest er es van komen... wat een klote-examen! Nix heb ik kunnen invullen, helemaal nix :'(.
Ik ben aan het eind van mijn latijn. Tot nu toe heb ik me op schoolvlak nog niet laten kennen, maar ineens kwam die klap. Ik kruip straks in mijn bed, en ik kom er de hele dag niet meer uit. Ik herpak me morgen wel, want ik kan mijn andere examens niet laten schieten hé...
Nu wil ik alleen maar huilen, huilen en nix anders. Wanneer komt hij nu toch verdomme trug! Hoe kan hij mij zo'n pijn doen?

Wanneer wordt ik weer es gelukkig zonder meer, en worden deze weken slechts een vieze herinnering..

jij Bent niet hier het is warm maar toch ook koud jezus echt balen nou merk je pas echt hoeveel je van iemand houd.

Doeloos dwaal ik rond ik kijk wat over de grond dan weer in de lucht daar schijnt wel die hete zon . plof weer in mijn stoel en denk na hoe het allemaal met ons begon ,Een glimlach op mijn mond jezus wat wou ik graag dat je hier naast me stond dan hield ik je lekker vast wij samen die lengte die mooi in elkaar past.

Gek is het had gewoon niet verwacht dat ik er zoveel moeite mee zo hebben.Maar ik moet nu echt wel even aan mezelf gaan denken anders gaat alles eronder leiden en dat kan ook weer niet dus.

Ik zit volledig met mezelf in de knoop. Overal zie ik hem, hoor ik hem, ik kom op de plaatsen waar we samen waren, en dan bekruipt het verdriet me opnieuw. Het wil maar niet overgaan. De tranen blijven vandaag maar komen, ik krijg het slechte gevoel niet weg.

Op de koop toe weet ik niet eens of ik hem wel mis of niet. Ben ik alles aan het verdringen? Ik mis momenteel hem niet, maar mijn vorige ex-vriend. Ik weet niet wat me bezielt. Ik zie mijn huidige ex nog doodgraag. Ben ik gewoon al mijn gevoelens nu op die vorige aan het projecteren? Ik ben mezelf een beetje gek aan het maken denk ik...

Inmiddels is het dan nu weer 2 maanden uit en heb ik 4 weken geen contact meer met hem gehad.
Afgelopen vrijdag werd dan toch de stilte verbroken en belde hij me op. Nog steeds staat de kelder vol met zijn spullen en vond hij toch ook wel dat het eens tijd werd om ze op te komen halen.

We hebben ongeveer 3 kwartier aan de telefoon gezeten en het was op zich best een fijn gesprek. We hebben het over van alles gehad en uiteindelijk afgesproken dat hij me deze week belt wanneer hij z'n spullen komt halen. Ook hebben we afgesproken dat als ik terug ben van vakantie en hij in zijn huis zit dat we dan een keertje wat afspreken. Of daar echt iets van terecht komt moet ik natuurlijk nog maar afwachten. Meneer belooft natuurlijk wel vaker wat!

Twee dagen ging het fantastisch met me. Mijn examens zijn wonder boven wonder goed verlopen (opsteker van formaat). Geen tranen, geen woede, maar berusting.
Maar ik voelde het aankomen, dat sluimerende gevoel van verdriet. En ineens was het er. Gehuild heb ik, als een klein kind, tot er geen traan meer over was. Daarna een fikse woedebui overleefd. Net alsof ik vanbinnenuit ging uiteenspatten. Er is nix gesneuveld hoor, er was enkel oorlog in mijn hoofd... Ik ben weer leeg, en hoop nu weer een paar dagen voort te kunnen.

M, ik zie je doodgraag, en toch haat ik je grondig... Hoe kan het allemaal zo dicht bij elkaar liggen?