Accepteren dat het over is, mijn hoop niet de overhand te laten krijgen, wennen aan het alleen zijn: alles gaat met ups en downs. In het begin voornamelijk downs, ontkenning ook. Mijn situatie is niet zoals die van alle anderen hier, maar na verloop van tijd realiseer je je dat de situatie precies hetzelfde is. Dat het gevoel hetzelfde is. Dat geeft kracht. Langzaam wordt het beter, steeds minder downs. Maar oh wat blijft het irritant om je het ene moment supersterk te voelen en het andere moment ineens weer als een zielig hoopje in te storten.
Ik kom er gelukkig wel steeds makkelijker uit. Zoals iemand hier ook al een zei: je ratio krijgt weer steeds meer invloed op je emoties. Maar het blijft zwaar.

Het is inmiddels al een paar weken uit na een relatie van 4,5 jaar (zonder tussenpozen). Ik heb heel veel nagedacht over de relatie en waarom het uit is gegaan (ik heb het uitgemaakt, en hij kon zich er in vinden). Er waren gewoon te grote verschillen in levenstijl: hij studeerde, ik werkte. Zijn dagen liepen van 13 - 1 en mijn dagen van 8 - 22. We zijn uitelkaar gegroeid, het gevoel is langzaam weggezakt.
Maar sinds het uit is, is mijn gevoel alleen maar weer sterker geworden. We hebben nog wel contact, maar hij is heel resoluut. Het is nu uit. Aan de andere kant sluit hij de mogelijkheid niet uit dat het in de toekomst weer goed gaat komen. Maar op dit moment lijkt hij er ook geen enkele moeite mee te hebben dat het uit is.