Ik had me al op dit verdriet voorbereid. Even voor de situatie: dik 2 maanden geleden heb ik het uitgemaakt met mijn ex. Het ging niet meer, het was een doodlopende weg. Een maand lang ben ik van de wereld geweest. Gejankt, de haren uit mijn hoofd getrokken, hem gebeld, gesmeekt of hij terug wilde komen, maar hij was resoluut. In die maand ben ik er ook achter gekomen dat hij 4 jaar lang tegen me gelogen heeft, hij heeft een probleem met zichzelf en dat heeft onze relatie enorm beinvloed. Voor mij vielen de stukjes op hun plaats toen ik hierachter kwam. Missende stukjes uit zijn persoonlijkheid en missende stukjes uit onze relatie.

Gisteren na lange tijd weer een echt gesprek met mijn ex gehad. Ik had hem tijden geleden gevraagd erover na te denken om ons nog een kans te geven. Hij was enorm druk en ik heb er verder niet actief naar gevraagd. Wel heb ik hem verteld dat ik wilde dat hij er goed over na zou denken en niet alleen een ja of een nee zou antwoorden.
Sindskort is hij minder druk en heb ik hem dus gevraagd weer eens wat af te spreken. In tussentijd hebben we alleen oppervlakkig contact gehad. Ik heb hem gisteravond verteld wat ik dacht dat er mis was met ons beiden en ook dat ik vertrouwen heb op een eventuele toekomst.

Telkens weer sluipt die hoop erin. Als het even stil is, krijg ik weer meer hoop. En hoe meer hoop, des te harder is de klap weer om van die hoop af te komen. Je wilt dus eigenlijk de hoop direct met de grond gelijk maken, maar dat is zo vermoeiend, dat je het soms even laat gaan. En voor je het weer is het weer te ver gegaan en zit je weer in de situatie waarin je weet dat het onvermijdelijke gaat komen. Die klap. Je weet dat ie gaat komen, maar je stelt het toch uit. Logisch, want je gaat jezelf geen pijn doen.
Ik voel het ook weer aankomen. Hij is weggeweest een tijdje en nu weer terug. Mijn hoop is die periode weer omhoog gevlogen. Het leek weer als vroeger, toen was hij ook wel eens weg. En nu, begint weer het langzaam afbrokkelen van die hoop en de emotie die er bij komt kijken. En ik heb het helemaal aan mezelf te danken. Ik ben gewoon te zwak om mijn hoop helemaal los te laten en zolang er telkens maar een klein beetje hoop overblijft, groeit die vanzelf weer.

Hij is er weer, die knoop in mijn maag. De laatste dagen wat te veel. Ik probeer afstand te nemen, maar wil toch graag dat het weer goed komt. Ik ben zo bang dat allerlei vriendinnen en ex-en van hem nu hun slag gaan proberen te slaan. Ik ben zo bang dat hij daarom straks niet verder zal willen. Ik weet dat hij nu veel contact heeft met andere vrouwen en dat zit me gewoon dwars. Vooral omdat hij mij dat geheel niet vertelt, het zelfs verbergt. Het moet me allemaal niet uitmaken, het is zijn leven en ik heb mijn leven. Maar als ik dan weer een berichtje van een hongerige vriendin aan hem op hyves zie, dan ligt die knoop ineens weer in mijn maag.

Het is zo moeilijk als iemand tegen je blijft liegen. Nadat ik het had uitgemaakt met p, kwam ik erachter dat hij dingen voor mij verborgen heeft gehouden. De situatie was lastig, want het was uit, maar toch wilde ik graag de waarheid horen. Hij vertelde me de halve waarheid en dat heb ik destijds geaccepteerd. Hoewel ik wist dat er meer was. Uiteindelijk heeft hij zich denk ik gerealiseerd dat ik meer wist en toen heeft hij gezegd dat het me niets meer aanging. Een gesprek met hem gehad en gezegd dat ik liever hoorde dat het me niets aangaat, dan een leugen. Hij heeft me toen beloofd niet meer tegen me te liegen. Toch was er vlak daarna een situatie waarin ik vrij zeker weet dat hij weer heeft gelogen, maar dat ontkent hij in alle toonaarden.

Weer een zwak moment. Ik voel me verdrietig, ik snap niet waarom hij zo lang tegen me heeft gelogen. Ik snap niet dat hij zo koel over me heen kan stappen na al die jaren. Ik snap niet dat het voor hem gewoon over is. Ik wil het zo graag nog een kans geven. Laten zien dat het ook anders kan. En ik wil dat hij laat zien dat hij ook anders kan. Het kan zo mooi zijn samen. Ik wacht al een maand op zijn reactie.
Maar nu voel ik me vooral leeg, ik voel weer dat gat. Ik hou van hem en ik heb een hekel aan hem. Ik wil bij hem zijn en ik wil afstand houden. Ik wil energie in hem stoppen en ik wil geen energie in hem stoppen.

Het ene moment denk ik: het is over, het komt niet meer goed, hij zal nooit meer van me houden. Het andere moment heb ik er ontzettend veel vertrouwen in dat het weer goed gaat komen. Vooral als ik me realiseer dat we allebei niet heel veel anders zijn dan toen we elkaar leerden kennen. Ik weet verschillende redenen waarom het mis is gegaan en ik weet ook dat die redenen overkoombaar zijn. We zijn er te laat achter gekomen en het heeft ons beschadigd.
Ik wil geen vervolg meer, ik wil iets nieuws, iets anders. Maar wel met hem. Ik hou van hem. Ik wil hem ruimte geven, maar ik wil eigenlijk wel dat hij ons nog een kans geeft.