Hij is weg. Niet meer binnen handbereik, niet meer telefonisch bereikbaar en zelfs even niet via internet bereikbaar. Ik heb al twee dagen geen contact met hem gezocht. Ik heb wel een berichtje van hem gekregen, dat hij aan was gekomen, maar ik heb nog niet gereageerd. Geen directe behoefte. Dat voelt wel goed. Mijn hoofd is heel ergens anders en hoewel hij nog wel dagelijks in mijn hoofd is, kan ik me ook op andere dingen richten. Ik heb nu een half uur per dag ingeruimd waarop ik aan hem mag denken. Als ik voor of na die tijd wil gaan piekeren dan mag ik dat pas dan doen.

Op een of andere manier maak ik me soms heel erg druk over het moment dat hij een andere vriendin tegen zal komen. Dat zij dan ineens closer is met hem dan ik en hem beter zou kennen. Ik realiseerde me net dat dat onzin is. Hij is 4,5 jaar bij mij geweest. Het was zijn eerste 'echte' relatie. Daarvoor was hij 3 jaar met een ander meisje geweest, maar dat was in middelbare school tijd. Ik weet dingen over hem die niemand anders ooit zal weten (die ook zijn ex-en niet weten). En zelfs al was dat niet het geval, dan zal het nog minimaal 4,5 jaar duren voordat 'de ander' net zo ver is als ik. Kortom, de komende ca 5 jaar hoef ik me eigenlijk geen zorgen te maken dat er iemand 'mijn plaats' zal innemen. Pas op zijn vroegst dan kan er iemand zijn die misschien kan zeggen: ik ken hem beter dan jij en hij houdt meer van mij dan hij van jou ooit gedaan heeft.

Het gaat weer even heel slecht. Ik ben nu bij hem thuis, ik logeer hier. Hij is nu weg. En ik voel me raar. Ik heb hem net na tijden weer verteld dat mijn gevoel nog niet veranderd was, en helaas niet een prettige reactie gekregen. Hoewel ik het ergens wel verwacht had, had ik ook hoop, dat hij milder zou zijn. Het was dus wel weer even een klap. Ik was weer even intens verdrietig en ik kon niet vluchten, want ik ben nu eenmaal in zijn huis. Misschien moet ik het contact toch helemaal gaan verbreken. Volgens mij heeft hij ook weer tegen mij gelogen. Ik kan het even niet meer zo goed aan. Ik moet met iemand praten, maar er is even niemand.

Het gaat hier wat beter. Ik ben verhuisd en een nieuwe omgeving doet me goed. Hij is niet meer dichtbij en ik ben druk met andere dingen. Toch speelt er soms wat op. Het ene moment heb ik het idee dat hij toch ook nog steeds wel om mij geeft, en dan soms hoor ik een enorme desinteresse in zijn stem als ik bel. Als hij bij me is voelt het goed, maar als hij er niet is en ik een dag niets van hem hoor, dan word ik onzeker. De afstand is nu weer heel klein, die is de afgelopen maanden wel eens groter geweest. Ik spreek hem zo goed als dagelijks eventjes. Altijd over iets praktisch, nooit gewoon een 'hoe is het'. En dat contact komt ook van zijn kant. Gewoon kleine dingetjes.

Binnenkort heb ik een overnachtingsplek nodig en mijn ex is eigenlijk de enige plek waar ik kan overnachten. Dus ik heb hem gevraagd. Maar hij twijfelde. Hij kon niet zeggen waarom, maar ik snap niet waarom. Hij beweert er prima overheen te zijn en we hebben goed contact. Ik hoef niet in dezelfde kamer te slapen. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ik heb er geen uitgebreid gesprek over gehad, ik heb gezegd dat hij de keuze moet maken. Maar ik denk wel dat ik heel teleurgesteld ga zijn als hij nee zegt.
Ik kan hem gewoon niet goed meer pijlen. Het voelt soms nog steeds onwerkelijk. Dan zie ik zijn handschrift weer ergens in mijn huis en heb ik ineens weer het gevoel dat hij ieder moment binnen kan lopen.

Ik heb vast over hem gedroomd. Vlak voordat ik ging slapen dacht ik terug aan hoe het was, en toen ging het mis. Het doet enorm veel pijn om terug te denken aan hoe het was. De enige manier waarop ik nu aankan, is om te kijken wat er nu is.
Maar ik mis hem steeds meer. Hij hoort bij mij, nog steeds. Ik zou er niet tegen kunnen als hij iemand anders tegen zou komen, ik zou het niet serieus kunnen nemen. Maar ik ben er wel bang voor. Ik kan hem even niet loslaten nu. Ik stel het uit tot het moment dat hij weg is. Ik hoop stiekem dat hij vlak voor vertrek nog tegen mij zal zeggen dat hij wel weer meer voor me is gaan voelen en dat hij vindt dat ik ten positieve ben veranderd.

Ik ben er vanavond achter gekomen dat hij mee geeft. Toen het net uit was (en daarvoor eigenlijk ook al vaak), was hij vaak negatief of niet enthousiast over afspreken en dingen doen. Ik weet niet waar het keerpunt is gekomen, maar het viel me ineens op dat hij niet meer tegenwerkt, maar mee geeft. Hij is losser en niet meer zo negatief. Alsof hij mij een kans wil geven om te laten zien dat ik echt wel anders kan zijn, of misschien omdat ik heb bewezen dat ik anders kan zijn.
Ik ben jarenlang gewend dat hij nooit enthousiast was, alles onder voorbehoud zei, etc. En nu, ik stelde iets voor waarvan ik wist dat hij negatief zou antwoorden, en dat deed hij niet.