Vanavond weer een avond met mijn ex doorgebracht. Het voelde goed. Maar ik twijfelde, volgens mij voor het eerst, of er ooit nog weer wat zou kunnen groeien. En dan niet van zijn kant, maar van mijn kant. Ik hou ontzettend veel van hem, maar er is veel gebeurd. Hij heeft bewezen verre van perfect te zijn en moeite te hebben dat te accepteren. Ik wil iemand die van mij houdt en zelf niet ook nog een hele ontwikkeling hoeft af te leggen ten koste van mij. Ik hou nog steeds ontzettend veel van hem, en ik kan nog steeds erg goed met hem praten, en we lijken in bepaalde opzichten enorm veel op elkaar. Maar ik ben voor mijn gevoel 3 stappen op hem voor qua ontwikkeling. Hij moet nog veel leren. Ik ook, maar zijn leerdoelen ben ik al voorbij.

De rust is er nog steeds. Het voelt stabiel, maar toch ook weer niet. Is het weer een stilte voor de storm? Of is het echte rust?
Binnenkort heb ik weer met hem afgesproken. Ik kijk er iets teveel naar uit, daar moet ik mee oppassen. In een tijd van liefdesverdriet is je gevoel ten opzichte van de ander niet te vertrouwen, dat maakt het moeilijk. Ik ben eigenwijs geweest en heb de gevoelsmatige keuze gemaakt om vrienden te blijven, maar door alle waarschuwingen van anderen ben ik extra op mijn hoede. Heb ik geen verwachtingen? Zie ik het echt als een vriendschap? Ik denk niet dat ik nog verwachtingen heb, maar wel hoop... ik hoop nog steeds dat ik door mezelf te zijn hem weer van me kan laten houden.

Na alle dips ben ik weer in rustiger vaarwater terecht gekomen. Afgelopen weekend veel steun gehad van mijn ex en mezelf weer op gang kunnen krijgen. Vandaag ben ik even bij hem op bezoek geweest. Gewoon gezellig gekletst, gelachen. En nu weer alleen en ik voel me goed, rustig. Ik merk dat als ik gewoon gezellig met hem samen ben, zonder het over ons te hebben, ik me naderhand over het algemeen prima voel. Niet die klap die je zou verwachten.
Ik heb allerlei plannen voor de toekomst gemaakt, mijn huis eens flink opgeruimd, en maak me even geen zorgen over alleen zijn. Natuurlijk zal er wee

Nadat ik hem vorige week gesproken heb en ik mijn laatste poging heb gewaagd om hem over te halen om weer terug te komen, ben ik deze week weer in een kleine depressie beland. Ik wist dat het ging komen, maar ik had gehoopt dat het twee dagen heftig zou zijn en dan weer over. Nu is het een week lang kwakkelen en steeds verdrietiger worden.
Ik ben nu administratie aan het opruimen en bij elke datum van begin dit jaar denk ik: toen was alles nog goed en barst ik weer in janken uit. Het komt niet meer goed. Heel misschien in de toekomst, maar niet op korte termijn. Horen dat iemand niet meer van je houdt doet zo ontzettend veel pijn.

Iedereen zegt dat je je ex los moet laten, ook tegen mij. Maar hoe doe je dat in godsnaam? Ik hou nog zo ontzettend veel van die jongen, ik heb nog hoop, ik wil m niet kwijt. Hoe moet ik dan iemand loslaten? Hoe kan ik in vredesnaam tegen mezelf zeggen dat ik niet iets met hem mag afspreken, dat ik hem niet mag mailen of bellen of smsen. Dat voelt zo tegen intuitief. En al zou ik er nu van overtuigd zijn, morgen kan mijn gevoel weer heel anders zijn en dan zie ik niet in waarom ik geen contact met hem zou mogen zoeken.
Maar toch gaat het zo vaak mis. Ik wil normaal contact, ik wil af van die drang om bij hem te willen zijn, met hem af te willen spreken en mailtjes van hem te krijgen. Maar binnenkort vertrekt hij voor een jaar naar het buitenland en dan heb ik geen keuze meer. Dat maakt het voor nu zo moeilijk. Ik wil het zo graag goed doen, maar ik heb echt geen flauw idee hoe.

Ik heb weer liggen janken. Ik mis hem zo ontzettend. Gelukkig vandaag geen contact met hem gezocht, maar wat was het moeilijk net.
Ik ben niet bang om alleen verder te gaan, ik weet dat ik prima gelukkig kan zijn alleen. Ik geloof ook niet in de ware, maar ik geloof wel in meerdere 'waren'. En hij was er zo een. Hij was er zo een waarmee ik oud had kunnen worden, maar het is niet gelukt. Hij was er nog niet klaar voor. Ik wel. Dat doet ongelooflijk veel pijn. Mijn andere ex-en kon ik altijd snel loslaten, daarvan wist ik dat het niet ging werken. Maar dit is anders. Dit voelde anders, dit voelt nu anders. Het heeft geen zin om door te willen als de ander er nog niet klaar voor is, maar het is wel heel pijnlijk.

Toch weer in een diepe dip terecht gekomen. In mijn omgeving komt iedereen het inmiddels wel de neus uit en die durf ik dus niet meer last te vallen. Maar het verdriet is helaas nog lang niet over.
Vandaag weer een zware dag gehad. Weer geprobeerd geen contact met hem te zoeken en dat valt me zwaar. Ik weet dat het beter is, maar toch een kort sms-je gestuurd. Soms kan dat net weer even voldoende opluchting geven om door te gaan. Ik verwacht niets terug.
Vandaag is mijn hoofd spontaan begonnen met het ophalen van oude herinneringen. Als een klein kind die je moet vertellen om ergens af te blijven, zo voelt het.