Alle reacties en bemoedigende woorden ten spijt, ik heb het gevoel dat ik qua verwerking weer achteruit ga. Ik heb me beter gevoeld dan ik me nu voel, veel beter. Veel gevoelens komen ineens weer terug de afgelopen tijd. Ik krijg weer steeds sterker de drang om hem te vertellen dat ik hem terug wil, ik wil weer gaan bellen als ik me minder voel. Wat wil ik nou? Wil ik nou over hem heen komen, of wil hem vast blijven houden? Ik weet het echt niet. Misschien dat dat het probleem is. Wat ik wel weet is dat ik verder wil en niet in het verleden wil blijven hangen.
Iemand zei hier dat je er het aantal jaren dat je samen bent geweest in maanden aan heftig verdriet hebt.

Ik begin in herhaling te vallen. Ik word weer vaak wakker met een vervelend gevoel. Ik wil mijn ex ontzettend graag laten weten dat ik hem zal missen. Ik zit te piekeren of dat nog gaat lukken, of er een goed moment komt, of dat ik mezelf beter in bedwang kan houden. Ik wil intensief afscheid nemen, van alles. Misschien moet ik dat ook niet doen, word ik daar alleen maar verdrietiger van. Over een paar weken is alles anders. Dan is hij weg, dan ben ik ergens anders. Het einde in alle opzichten, maar ook een nieuw begin in alle opzichten. Maar de laatste paar dagen zit vooral het einde in mijn hoofd.

Ik ben weer gevallen. Vanmorgen ben ik weer wakker geworden met een verdrietig gevoel. Er is veel gaande, ook in mijn eigen leven, en ik merk dat dat ook niet altijd een positief effect heeft op mijn ldvd.
Ik mis hem vandaag weer. Hij voelde de afgelopen dagen zo dichtbij. Gisteren heb ik tegen mezelf gezegd dat ik weer meer afstand moet nemen, want dit gaat niet de goede kant op. Maar hij vertrekt bijna voor een jaar. Ik ben bang dat ik hem enorm ga missen, maar ik weet dat ik hem niet mag en wil missen. Maar de gedachte aan het moment dat ik hier zit straks en dat hij weg is, daar word ik nu al verdrietig van. Terwijl je zou zeggen dat ik nu, na 3 maanden, toch wel gewend zou moeten zijn aan alleen zijn. Maar het idee dat hij gewoon niet meer langs KAN komen...

Sinds gisteren ben ik weer even een beetje emotionele stabiliteit kwijt. Ik ben iets leuks met hem gaan doen, en het voelde zo vertrouwd. Het doet me meer dan ik had gehoopt, maar ik was er wel op voorbereid. Ik MAG geen hoop krijgen van dit soort dingen, anders gaat een vriendschap nooit werken. Ik ken de regels: nu geen contact gaan lopen zoeken en vertellen wat je hebt gevoeld en denkt te hebben gevoeld van zijn kant. Maar die drang om dat te doen is weer heel even een klein beetje opgelaaid.
Hij is bijna weg voor een jaar en ik ben soms bang dat ik een wanhoopspoging ga wagen. Alhoewel ik inmiddels weet dat dergelijke pogingen niet werken, en ik rationeel gezien ook helemaal niet die poging wil wagen. Ik weet dat ik het rust moet geven. Dat is nog steeds de enige manier waarop ik mezelf verder kan krijgen en waarop er misschien in de toekomst nog enige kans is. En ik weet dat die rust moet doorgaan totdat ik (en hij) echt helemaal over de breuk heen ben. Met het risico dat ik hem dan niet terug wil of vice versa. Maar pas dan, als ik nog steeds van hem hou en voel dat hij van mij houdt, dan is het moment om de rust te doorbreken. En dat moment is nog niet gekomen, misschien komt het wel nooit.

Vandaag ben ik weer tot de conclusie gekomen dat hij me nog steeds leuk vindt (heb hem weer gezien). Dat is dus mijn conclusie, misschien niet de waarheid. Het maakt ook niet uit, het kan nu niet goedkomen op dit moment, maar het voelt gewoon vreemd. Hij maakt een rationele keuze die ik moet accepteren, maar soms is dat wel lastig. Ik weet dat opdringen het averechtse effect heeft en dat het enige wat ik kan doen is hem loslaten, maar soms voelt het tegenintuitief.
Ik hoop dat het me lukt om ondanks dit gevoel toch open te kunnen staan voor anderen. Misschien dat er volgend jaar weer wat opbloeit, maar ik wil er niet op wachten.

Vanavond voor het eerst sinds het uit is weer met een groep mensen bij hem thuis gezeten. Het was gezellig, alsof het niet uit was. Hij keek vaak naar me, net als toen het nog aan was. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ik moet er niet teveel van denken waarschijnlijk, want hij wil niet verder. Bij het afscheid heb ik hem een kus gegeven en hij liet dat toe.
Het doet pijn om te voelen dat hij ook echt wel nog steeds wat voor mij voelt, maar het niet toelaat. Maar ik moet het accepteren. Tegen mezelf blijven zeggen. Maar op dit soort momenten doet het even pijn.

Het is inmiddels bijna 3 maanden uit. Ik voel me stukken beter dan in het begin en ik hoop dat dat door blijft zetten. Ik hou nog steeds ontzettend veel van hem en ik zou hem zeker weer een kans geven als hij die zou willen. Maar het verdriet dat ik nu voel, is mooi verdriet. Wat ik in een eerdere blog ook al zei: het is dragelijk geworden. Ik kan er weer voor kiezen om mijn verdriet toe te laten en er even in de zwelgen, om daarna weer door te gaan.
Toch is hij nog geen dag uit mijn hoofd geweest. We zijn nu vrienden, ik zie hem wekelijks. Binnenkort zie ik hem een hele tijd niet meer, ik hoop dat hij dan ook langzaam uit mijn hoofd verdwijnt. Dat er dan misschien eens een dag voorbij gaat dat ik helemaal niet aan hem heb gedacht. Maar alles komt met tijd. Mezelf dwingen heeft geen zin. Ik laat het nu toe, wetende dat het moet veranderen. Er komt een moment dat ik er klaar voor ben, om het nog verder los te laten. Maar niet nu, nog niet. Hij zit nog teveel in mij. Hij is een deel van mij dat nu langzaam losgeweekt moet worden.