Ga ik hem zien.
Hij komt mijn laatste spulletjes brengen.
De zenuwen gaan nu al door mijn lijf, maar de omstandigheden zijn alles behalve leuk.
T enige wat ik nog kan doen is me nog een laatste keer opdoffen, lief lachen en mn ogen laten twinkelen,
Precies waar hij op is gevallen.

Overal waar ik de laatste tijd kom, al is het in de kroeg en lach ik, dan nog spreken ze me aan met 'jij bent niet happy he?' blijkbaar stralen mn ogen heel veel verdriet uit, terwijl ik juist een klein beetje afleiding heb, er ff niet bezig mee zijn.

Vorige week aardig boos geworden toen hij mij vertelde dat hij verliefd was geworden op iemand anders (meisje is en woont ergens in het buitenland) een berichtje gestuurd over mijn spullen die nog bij hem liggen, had hem gezegd wat ik miste en of hij nog in alle kasten etc wilde kijken omdat ik ook niet meer zeker wist wat er nog bij hem ligt en dat hij die zooi die hij mij uit liefde heeft gegeven aan zn nieuwe vriendin kon geven, kreeg terug dat hij het langs zou komen brengen. en ik zei dat ik niet thuis was.
Aan het einde van de avond kreeg ik een berichtje of ik mijn spullen had gevonden, ik reageerde met dat ik nog niet thuis was.
eenmaal thuis staan er tassen voor je voordeur en voelde de tranen alweer opwellen.
Heb mn spullen nagekeken en de dingen die hij mij had gegeven zaten er (gelukkig) wel bij maar mijn hart brak (nog meer) toen ik zag dat er dingen tussen zaten die ik hem cadeau had gedaan.

Woedend heb ik hem een bericht gestuurd dat ik dit respectloos vind. en kreeg het slapste excuus ooit. 'ik wist niet meer of het van jou of van mij was'.
Toen we een jaar samen waren hab ik hem een mooie foto op canvas cadeau gedaan.
Ik zei: 'je weet toch dat ik je die foto heb gegeven?'
Kreeg terug. 'ja dat is waar'
Maar ik miste nog de helft en hij zou nog even gaan zoeken want hij kon het allemaal niet vinden.
Verder nog wat contact heen en weer en hij gaf antwoord op wat vragen wat ik nog had.
Ik vroeg hem of hij nog verliefd kon worden op mij en hij zei dat hij daar geen antwoord op gaf (dus geen nee)
Afgelopen zondag werd ik helemaal gek, ik zag dat hij 4 uur lang onafgebroken online was op whatsapp. en vroeg hem of die wilde dat ik uit zijn leven vertrok?
geen reactie. maar ik werd weer wanhopig en boos waardoor ik die vraag meerdere malen heb gesteld.
Als je wilt dat ik uit je leven verdwijn en je geen last meer van me hebt dan ga ik, maar dan moet je het me zeggen en anders wil ik vanavond mn spullen nog terug.
Ik had verwacht dat hij mn spullen wel zou brengen die avond dus heb zenuwslopende uurtjes gehad en bij elke auto die ik hoorde, gierden de zunuwen door mijn lijf.
Geen spullen.....
dus ik verwachte dat hij dat maandag wel zou doen maar weer geen spullen...
dinsdag was een soort herhaling van zondag, en weer geen spullen.. waardoor ik hem nog een berichtje heb gestuurd dat ik hem niet meer begrijp en dat hij me blijkbaar toch in zijn leven wilde houden.
Hij blokkeerde me...
enige wat hij hoefde te doen was reageren op mijn bericht en ik was verdwenen.....

Nu 2 dagen later komt steeds meer het besef dat het dan toch echt voorbij is..
Alleen ben ik nu in ongelofelijke 2-strijd met mezelf.
als hij niet verder wilt met mij dan vind ik het onzinnig dat mijn spullen daar nog liggen.
En nu is mijn vraag.. Moet ik hem even de tijd geven om af te koelen en over 2 weken een vriendelijk berichtje sturen voor mijn spullen of is het handig dat ik het nu doe, hoe eerder en dan zijn we ervanaf..
want ik weet van mezelf dat ik 2 weken lang met hem bezig zal blijven zijn en me continue af gaan vragen of die vandaag langs zal komen.

Ter extra aanvulling: Ik heb nog steeds het gevoel dat hij twijfelt...
Hij heeft eerder precies zo gedaan en geroepen dat het niks meer werd en dat hij klaar was met ons terwijl achteraf bleek dat hij nog open stond voor ons.
hij zegt dat dat nu niet het geval is maar wie zegt dat dat waar is?
en wat betreft die verliefdheid, het is nieuw, spannend en leuk maar weet dat het weinig toekomstmogelijkheden biedt en dat heeft hij wel met mij.

Ik ben echt radeloos...

Zoals de meeste inmiddels al weten had ik een rustperiode ingesteld in de hoop dat hij mij ging missen..
En de laatste paar dagen ging het zwaar k*t omdat ik wilde vechten en het niet goed voor me voelde..

Tot ik je afgelopen zaterdag tegenkwam, ik in de auto, jij op je scooter.. en mijn hartje begon sneller te kloppen en ik dacht wat een lekker ding maar niet meer van mij.

Ik heb nu een week geen contact gezocht, en opzich niet echt de drang gehad dat ik iets moest gaan sturen.
Maar wat verlang ik na een berichtje vanuit hem.

De afgelopen dagen ging het redelijk en vandaag weet ik het allemaal niet meer!
Ik mis hem zo ontzettend..
Ik ben bang, bang dat het echt voorbij is tussen ons..

Maar ik snap bepaalde punten niet..
Hij gaf aan er klaar mee te zijn, ik ben hem toen op andere gedachten proberen te krijgen maar begon hem echt lastig te vallen.

Ik word gek van al die emotie's, voel me net een stuiterbal.
De ene keer mis ik hem ontzettend en de andere keer gaat het goed omdat ik een tikkeltje op hoop leef

Ik ben bang dat ik hem heel ver van me af hebt geduwd door het stalken, hij zegt er ook helemaal klaar mee te zijn maar dit geloof ik niet helemaal omdat hij niet heel eerlijk is na zichzelf of in ieder geval het niet eerlijk uit durft te spreken.
Ik heb besloten om hem een tijdje met rust te laten

Maar dit is zo tegenstrijdig met mijn gevoel, ik wil voor ons vechten maar ik weet niet meer hoe...????

Ik zit hier al enkele weken mee te lezen maar durfde nooit mijn verhaal neer te zetten.

Ik heb anderhalfjaar een relatie gehad en hij was en is mijn grote liefde.
Ik had alleen een grote ergenis en dat was dat hij bevriend was met zijn ex, en dat ging niet van alleen hoi tegen elkaar zeggen als ze elkaar tegen kwamen maar echt bij elkaar op de koffie en dergelijke.