Eergisteren een goede, leuke avond gehad. De kinderen sliepen in hun hutten op de Kinderspelweek, daarvoor spookverhaal en een spel met rovers. Man en ik waren er een groot deel van de avond bij. Het was ontspannen, gezellig.

Gisterochtend was hij weg. Dat wist ik, dat hij weg moest. Er lag een briefje, hij moest nog wat boodschappen doen na zijn afspraak. Begin van de middag sms-te hij dat zijn batterij leeg was.
Hij kwam maar niet thuis. Uren gewacht. Half zeven pas, dook hij op. Ik hing rond, wat achter de computer. En toen deed ik wat ik eigenlijk niet mocht, maar ja... ik checkte een website waar hij actief is en keek in zijn gastenboek.

Vandaag: zoals mijn vader altijd zegt - kop ervoor.
Ik heb mezelf de laatste week weer veel te veel omlaag gehaald. Veel te zwak gemaakt en hem te veel kans gegeven me te kwetsen. Verdorie!
Gisteravond heb ik het nog wel aangekaard. Hem verteld dat zijn botte gedrag, zijn gebrek aan iedere waardering mij pijn deed. Ik weet het: hij heeft mij hetzelfde verweten. Verschil is dat ok nu heel hard mijn best doe waardering te tonen, maar andersom gebeurt er niets. Eerst werd hij boos. Over het feit dat ik dat aankaartte net voor het slapen gaan, over het feit dat ik hem weer verwijten maakte, van alles de schuld gaf. Ik ben rustig gebleven. Ik verwijt je niks, zei ik. Ik vertel je hoe ik me voel. Hij zei dat ik te snel wilde. Hem pakte als hij zwak was.

Anderhalve week geleden brak ik mijn voet. Op zes plaatsen maar liefst. En het is helemaal niet fijn om plotseling zo afhankelijk te zijn van de man die niet meer weet of hij nog wel verder wil en me emotioneel zo laat stikken.

Vandaag nieuw gips en ik mocht wat meer bewegen in huis van de dokter. Dus, als manlief weg moet vanavond naar een klant en de dochters vraagt de keuken wat aan kant te ruimen, probeer ik ook wat te doen. Het gaat niet echt soepel. De meisjes zijn eigenlijk nog wat te jong voor het uitsoppen van een keuken. Alles valt uit de koelkast als je de deur opendoet...
Ik wil ervoor gaan zitten en het zaakje een beetje opnieuw inrichten en val...

Mijn vriend is jarig binnenkort. Elk jaar een hele klus om iets te verzinnen, maar deze keer had/heb ik iets verzonnen waarvan ik zeker ben dat hij het fantastisch vindt. Bij navraag bleek het echter véél te duur voor mij alleen.
Toch: ik wilde me niet laten be?ɬØnvloeden door de problemen. Ik hou van die man, ondanks alles. Van de man die hij kan zijn in elk geval wel. En dus pakte ik vorige week de telefoon, toen hij een weekend weg was. Belde allemaal vrienden. Uitleggen, bijdrages verzameld.
Vanochtend vroeg ik hem wanneer hij mensen wilde uitnodigen. Geen groot feest. Hij had al aangegeven dat niet te willen en dat snap ik. Maar gewoon, een biertje drinken met wie dat wil, dat moest toch kunnen?

Negentien was ik toen ik mijn vriend leerde kennen. Net negentien en ik was smoorverliefd en hoewel niemand dacht dat we samen zouden blijven, gebeurde dat toch. We groeiden samen op, kregen twee dochters die nu zes en tien jaar oud zijn. Ik kreeg een vaste baan, hij bouwde een bedrijf op. We hadden het goed. Welliswaar was onze relatie explosief en konden we vreselijk ruzie maken, maar we maakten het ook altijd weer goed. We leefden met elkaars gebreken.
Toch werd het moeilijker. Mijn baan en de zorg voor de kinderen en een huis wat continu in verbouwing was omdat we het niet konden betalen de zaken in een keer goed aan te pakken. Mijn vriend deed het allemaal. En langzaam raakten we in een patroon waarin we alleen nog maar zorgden en werkten en steeds minder aandacht hadden.