Online gebruikers
- JosephUnlal
Vandaag heb ik dus de halve marathon in Eindhoven gelopen. Voor en tijdens de wedstrijd heb ik niet extreem veel aan haar gedacht. Hoe anders was dit na de wedstrijd. Vorig jaar stond ze nog aan de finish. Nu stond daar niemand. Na de wedstrijd ging ik mijn chip inleveren op het sportcentrum. Dat is vanuit het centrum van de stad nog best een flinke wandeling. Vorig jaar legde ik precies dezelfde weg af, alleen dan met haar aan mijn zijde. Nu liep ik daar helemaal alleen. Met vermoeide benen maar zonder haar. Eenzaam?¢‚Ǩ¬¶
Ik deed precies hetzelfde als dat ik vorig jaar deed. Ik liep naar het sportcentrum, leverde mijn chip in, bezocht hetzelfde toilet, haalde hetzelfde drankje uit de automaat en liep weer terug naar het station. Het contrast met vorig jaar was echter gigantisch. Ik miste iets, ik miste iemand, ik miste haar. Onderweg kwam ik enkele stelletjes tegen. Hand in hand liepen ze door het park. De jongens met hun marathonmedaille om de nek en het meisje aan hun zij, soms elkaar een knuffel of een zoen gevend. En ik liep daar in mijn eentje eenzaam te wezen, genietend van een mooie dag maar tegelijkertijd treurend om de afwezigheid van mij lieve vriendinnetje. Lieve schat, wat had ik je graag aan mijn zij gehad vandaag.
Alsof de duivel ermee speelde: toen ik op mijn fiets wegreed van het station in mijn woonplaats kwam daar een auto voorbij. Ik herkende die auto en snel daarna ook haar broertje en haar vader. Ze zagen mij ook. Haar broertje begon enthousiast te zwaaien en haar vader, die achter het stuur zat, toeterde. Toen ze voorbij waren gereden en ik nog eens omkeek zag ik daar mijn ex die vanaf de achterbank mij door de achterruit aankeek. Zucht, degene die ik zo gemist had vandaag kwam toch nog even voorbij. Zij het op een karakteristieke manier: untouchable.
Verbaasd over dit bizarre toeval reed ik verder. Op weg naar huis en dus niet naar haar om bij haar thuis samen de avond op de bank door te brengen. Ik kon m'n benen tot rust laten komen en zij lag lekker tegen mij aan, wat wil je nog meer?! Niks! Maar ik heb niks te willen, zij komt niet meer tegen mij aanliggen. Zij hoort niet meer bij mij .
Vanaf het begin van het
Vanaf het begin van het verhaal kon ik precies voelen wat jij voelde, erg bekend allemaal.
Maar Jaspera, ik ken je niet goed, maar zoals ik je lees ben je iemand met een goed hart.
Onthoud goed, achter de wolken schijnt de zon.
Gister was de film "the crow" op tv. En deze zinnen die in die film werden gezegd verwijzen naar jou en ons allen:
" It won"t rain all the time, the sky won't fall forever..".
greetz mike
ow wat moet dat pijnlijk
ow wat moet dat pijnlijk voor je geweest zijn.
knuffel en sterkte.
Lieve Jaspera,Erg rot voor
Lieve Jaspera,
Erg rot voor je dat het allemaal zo gelopen is! Het meedoen aan die marathon zou juist iets leuks moeten zijn, alleen heeft het voor jou een nare bijsmaak gehad.
Maar je moet het van de andere kant bekijken: je hebt wel die marathon gelopen. Je hebt je niet uit het veld laten slaan door het feit dat je alleen was en niemand om je op te vangen. Daar moet je ook trots op zijn. Trouwens, had je niet een vriend kunnen meenemen?
In je eerdere blog had je het over 'trots zijn'. Ja, dat mis ik ook wel een beetje, maar er zijn nog genoeg mensen die trots op ons zijn. Niet alleen omdat we iets gepresteerd hebben om trots op te zijn, maar omdat we doorgaan.. hoe moeilijk dat ook is. Dat we niet de handdoek in de ring gooien en opgeven.
Ergens heb ik ook niet meer de behoefte dat hij trots op me is of er voor mij is, want zo iemand hoeft niet trots op mij te zijn. Die heeft geen betekenis voor mij. De mensen die ik belangrijk vind, die wil ik dat trots op mij zijn. En dat zijn ze ook.
Ze hoort niet meer bij jou, dat klopt. Maar daar is een reden voor. En dat moet je niet vergeten. Er komt heus wel iemand die wel bij jou hoort... Die hoop moeten we houden.
Heel veel sterkte, Jaspera! We moeten doorgaan...gewoon doorgaan.
Liefs, Chriske
* When does the hurting stop.. *
Hoi Chriske, ik liep samen
Hoi Chriske,
ik liep samen met 2 jongens die ik ken (althans, we startten samen en na de finish hebben we elkaar natuurlijk ook weer opgezocht). Maar toen het eenmaal echt voorbij was, was daar niemand, terwijl vorig jaar zij er toen voor me was.
Ik had zo graag gehad dat zij trots op mij zou zijn. Voor jou ligt dat misschien anders omdat jouw ex je slecht heeft behandeld. Dan kan ik me voorstellen dat je die behoefte niet meer hebt.
bedankt voor je reactie!
Proficiat!!
Misschien rare titel. Toch wil ik je feliciteren met deze prestatie. Zelf zal je vooral de nasleep niet als een prestatie zien, maar het is er een voor jezelf. Bij alle grote dingen die je voor het eerst doet, hoort dit rotgevoel. Het voelt verschrikkelijk en je bent helemaal alleen op de wereld. Jij bent de marathon niet uit de weg gegaan uit angst voor dit gevoel.... Goed man!
Toch weet je zeker dat de volgende keer wanneer je iets dergelijks doet weer minder pijn zal doen. Op zo'n moment bezoek of bel ik wel 's wat vrienden. Helpt een beetje, maar zij kunnen natuurlijk niet vervangen wat je mist.
En ja, dan zie je ze nog in de auto ook. En ze kijkt naar je door de achteruit. Zij is ook niet gek en weet natuurlijk dat jij de marathon gelopen had. Haar gedachten waren bij jou op dat moment en diep vanbinnen was ze trots op je.
En jij.... Wees heel trots op jezelf!
Groetjes
Toevallig he...
Ik herken je gevoel. Vooral op momenten dat ik naar Brussel trek. Vroeger om haar op der kot te bezoeken, deze keren echter om te solliciteren. Zelfde traject, veel verliefde koppeltjes onderweg, andere bestemming en intense concentratie vereist bij aankomst! Maar ik laat me niet kennen, heb al meer verloren dan een liefje in m'n leven. En ik ga er nu wat melancholisch en bij momenten verward, doch gesterkt door vorige ervaringen door.
En 't toeval hahahahaha! yeah right! I'll tell that too my deepest fear when I look it in the eye.
Je kent 't prachtliedje nog he? Gisteren me nog hees op gebruld in m'n auto. Flikkencombi stopte langs me aan rood licht (ook een oude bekende die me toen aankeek denk'k), effe vriendelijk geknikt en verder gebruld. Niks illegaals aan he, ik was (raar maar waar) bloednuchter, had m'n gordel om en papieren waren in orde. Daarna toch effe moeten lachen met mezelf en die flikken hunne kop. En 't zijn die dingen waar ik van geniet, met of zonder verdriet!
'k Wou dat je der bij was, dat goede gevoel. De rest sliep weer even
Geniet zoveel je kan. Eens dood, niks meer, maar dan ook ?ɬ©cht niks meer. okee, misschien eeuwig leven zonder pijn... wtf?
Maar volgens mij heb je dat ook wel door, h?ɬ®. Anderen die ik ken daarentegen...
__________________________________________________________
Think I'm crazy? Says enough about yourself. I've lost a lot, but my mind is way too strong to lose!