Online gebruikers
- JosephUnlal
Om de één of andere reden krijg ik haar niet uit mijn gedachten. Altijd zit zij daar, er voor zorgend dat ik nergens echt van kan genieten, hoe ik het ook probeer. Zo ook vandaag weer. Mijn favoriete voetbalclub speelde vanmiddag thuis. Ik had mezelf voorgenomen om even niet aan C en haar geliefde te denken, maar gewoon te gaan genieten van een leuk potje voetbal. Toen ik echter eenmaal in het stadion zat was er van dat goede voornemen al snel weinig meer over. Gedurende de hele wedstrijd heb ik aan niks anders kunnen denken dan aan haar. Om mij heen zag ik allemaal heetgebakerde supporters vloeken en tieren bij wéér een gemiste kans of compleet uit hun bol gaan bij het winnende doelpunt. En ik zat daar maar als een dooie pier. Voorheen zou ik ook zijn opgesprongen en hebben staan juichen, maar sinds het uit is met C kan het me allemaal niet meer zo boeien. De trieste constatering is dat de meeste dingen waar ik vroeger van hield me nu geen voldoening meer kunnen schenken. Ik ben niet alleen mijn relatie kwijt maar daarmee ook mijn passies en levensvreugde.
Kl?ɬ?te dat is't
Jaspera, wat kan het soms toch allemaal een lege bedoeling zijn he. Ze kan zo'n grote invloed hebben op je gemoed. Maar dat genieten komt weer wel terug hoor. Waarschijnlijk geniet je al eens met vlagen. Nu is het gewoon even kut....
Sterkte en hou je met dingen bezig waar je al van kunt genieten.
Dat heb ik ook. Elke keer
Dat heb ik ook. Elke keer als oranje speelt ben k helemaal van de partij. Ik met mn moeder en mn zusje kleden ons dan helemaal oranje en zijn dan vet enthousiast. Ook met mn ex heb ik natuurlijk voetbal gekeken. Dat was altijd zo grappig. We lagen dan in elkaars armen en zodra ze scoorden sprongen we allebei op, schreeuwden wat en dan nam hij me weer in zijn armen tot het volgende doelpunt. Maar nee, de wedstrijden erna was er geen gejuich van mij.
Ik zat maar wat zielig voor me uit te staren nadat t uit was. Oranje speelt? Boeiend.
Gelukkig heb k dat nu weer terug, ik ben weer enthousiast als t om mijn passies gaat. Het komt allemaal wel weer terug! Gwn een kwestie van tijd. Ook al denk ik nog aan die voetbalmomenten met hem, ik kan weer juichen als oranje scoort.
Sterkte Jaspera!
Liefs,
Dearest...
Het zal mij tegenwoordig
Het zal mij tegenwoordig echt worst zijn of het Nederlands elftal wint of verliest. Nou ben ik de laatste jaren wel iets nuchterder geworden qua oranjegevoel, maar toch. Neem nou het afgelopen WK. Normaal gesproken zou ik ook staan te juichen wanneer Nederland scoorde en zou ik er stevig van balen wanneer ze zouden verliezen. Dit WK was het echter allemaal anders. Iedereen met wie ik zat te kijken sprong op toen Nederland scoorde tegen Ivoorkust, maar ik was de enige die bleef zitten. Toen Nederland werd uitgeschakeld tegen Portugal zat iedereen stevig te balen, maar mij kon het niks schelen. Ik kon er, vanwege die bizarre kaartenregen, zelfs wel een beetje om lachen. (Dit was overigens nog voor dat mijn ex die nieuwe lover van haar had leren kennen.) Het bizarre was dat mijn ex, die in onze relatie al bijna uit haar slof schoot van irritatie als alleen het woordje "voetbal" al werd genoemd, het ineens zo erg vond dat Nederland verloren had. Waar ze de voetbalsport altijd vervloekte baalde ze nu oprecht van een nederlaag van een voetbalteam.
Nee, mijn passies zijn verdwenen. Ik weet wel waar ze gebleven zijn. Ze liggen verstopt onder een deken van verdriet. Het lukt me echter niet om ze daaronder vandaan te krijgen.