Het is weer terug?¢‚Ǩ¬¶ het ellendige gevoel. Wekenlang is het goed gegaan, maar nu wil ik alleen maar in bed. Huilen en verder niks.

Hij wilde zijn spullen, voor in zijn nieuwe huis. Alles wat ik vorig jaar in de bergkast had geslingerd om er niet meer mee geconfronteerd te worden, moest er weer uit. De rugzakken waarmee we mooie reizen hebben gemaakt, kaartjes die we elkaar hebben geschreven, foto's?¢‚Ǩ¬¶ Toen de meubels uit elkaar geschroefd. Tien jaar samen staat beneden in de hal te wachten op het verhuisbedrijf.

Ik ben het zo zat. Eerst zijn depressie, zijn hevige crisis en toen alle verdriet over het verlies van het liefste dat ik had. Ondertussen ben ik al heel lang met ellende bezig. Ik zou weer een beetje happy wille wese. Anderen kunnen nog zo hard zeggen dat je eerst moet zorgen dat je weer gelukkig bent in je eentje, maar ik geloof niet dat dat kan. Niet volledig gelukkig in ieder geval. Uiteindelijk is iedereen toch het gelukkigst als je met iemand bent.

Dag ldvd-ers!

De afgelopen weken heb ik in mijn eentje gereisd in een land waarvan ik de taal niet spreek en het schrift niet ken... en ik heb er enorm van genoten! Zoveel mooie dingen gezien en gedaan. Vantevoren was ik behoorlijk zenuwachtig en was zelfs bang dat ik in het ergste geval gewoon in mijn hotelkamer zou moeten blijven wachten tot het voorbij was Maar dat was gelukkig nergens voor nodig. Het geeft nu zo'n goed gevoel dat ik dit in mijn eentje kon doen en dat het gelukt is om er in mijn eentje zoiets leuks van te maken.

Een paar dagen voor mijn vakantie was ik flink overstuur na een telefoongesprek met D dat tot diep in de nacht duurde. Keihard had hij gezegd dat hij me als persoon miste, maar dat hij blij was dat hij van de relatie af was. Dat deed pijn. Hij zei nog steeds veel van mij te houden, maar een liefdesrelatie wilde hij niet meer. Ik heb toen gezegd dat het wat mij betreft alles of niets is. Dus als dat zijn beslissing is, dat we dan alle contact moeten verbreken.

Vanochtend wilde ik me het liefst de hele dag onder mijn deken verstoppen en oh wat had ik weer last van hartepijnbuikpijn. Voordat ik naar mijn werk ging heb ik jullie berichtjes van gisteren nog eens gelezen en daar knapte ik toch weer wat van op. Wat zie je er prachtig uit, zei een collega van mij, toen ik net binnen was. Je lijkt zelfs een beetje te stralen, zei ie. Is er iets dat ik moet weten?! Ik snapte er niets van. Een beetje te stralen? Het is wel zo dat ik me iets beter voel dan gisteren. Ik ben me gaan realiseren hoe bijzonder het is dat iemand jarenlang veel van mij heeft gehouden, in plaats van me te fixeren op wat niet meer is. . Hij heeft de keuze gemaakt zich niet meer voor mij open te stellen omdat hij nog veel over zichzelf moet ontdekken. Er is niks mis met mij, ik heb niet gefaald.

Gisteren was ik jarig. Voor het eerst in elf jaar werd ik alleen wakker in een leeg huis, zonder D. Gelukkig waren er een boel anderen die aan mij hadden gedacht en zo ben ik de dag prima doorgekomen.

Maar van D heb ik niets meer gehoord. Ik had zelf gevraagd om afstand, dat weet ik. Maar dat hij de dag helemaal aan zich voorbij had laten gaan deed ontzettend veel pijn. Ik heb hem een berichtje gestuurd dat ik teleurgesteld was. Hij belde meteen terug (hij had me nog een sms-je willen sturen, maar had het zo druk zei ie) en zo waren we tot drie uur vannacht in een moeizaam, stroef gesprek verwikkeld. Drie keer boos opgehangen en elkaar snel weer teruggebeld. En nu voel ik me zooooooo ellendig. Het lijkt of iemand van binnen flink met een mes tekeer is gegaan. De wonden zijn weer opengehaald. Ik lijk voor de zoveelste keer terug bij af.

Lieve D, morgen ben ik jarig. In elf jaar de eerste verjaardag die we niet samen vieren. God, wat voelt dit kaal. Ik mis je. Heel erg verschrikkelijk veel. Denk je aan mij, aan ons? Een jaar nadat alles kapot werd gemaakt? Het nare, rauwe gevoel van vorig jaar is weer terug. Hoe het buiten ruikt, de straten, alles herinnert me weer aan hoe ik me voelde toen je net bij me weg was gegaan. Kon ik maar even bij jou zijn. En dat je dan niks zegt, want dat zou het weer kapot maken. Dat het gewoon even is zoals het was...

Gisteren schreef ik hier dat de tranen weer net zo hard uit mijn kop knalden als vorig jaar. Het gemis en de pijn zijn weer net zo gekmakend als voorheen.

Blijkbaar ben ik met mijn dikke vette depressie toch nog aantrekkelijk voor iemand geweest. Ik heb me gisteravond geprobeerd over mijn ellendige stemming heen te zetten en ben naar een feestje geweest. Tijdje met iemand gepraat. Vandaag kreeg ik een mailtje van 'm. Hij was via via aan mijn adres gekomen. Of ik het leuk zo vinden om samen iets leuks te gaan doen.

Het lukt me niet om te bedenken hoe vleiend dat is. We hebben leuk gepraat, maar ik vond hem eerlijk gezegd een tikje saai. Misschien is degelijk een betere omschrijving. Mijn reactie op de uitnodiging is inmiddels voorspelbaar: Ik vond het... zo'n schril contrast met D. Ik mis zo erg de impulsieve acties en de gevoeligheid en de humor en de fantasie van D. En nu voel ik me nog belabberder dan gisteren. Degene met wie ik het liefste wil zijn en wie ik zo gelukkig was, wil mij niet meer. Wat een kloterige jankdag. Ik mis onze mooie liefde. Ben zo bang dat ik nooit meer zo'n bijzonder iemand zal vinden!

In bittere tijden houdt mijn prive-geloof me overeind. Het is heel simpel. Verdrietige dingen worden altijd gecompenseerd door mooie dingen en je iets naars zo plotseling kan overkomen, dan kan iets geweldigs je ook plotseling overkomen.

Maar nu daal ik ineens dieper en dieper. Wat als het leven helemaal niet zo evenwichtig is? Wat als het "gewoon" onrechtvaardig is? Wat als het zo onrechtvaardig is dat er nooit meer zo'n geweldig iemand als D langskomt?
Wat als dit gemis niet ophoudt? De somberheid is terug en ik moet oppassen dat al die gedachtes geen overtuigingen worden.

Toen ik de plotselinge breuk na verloop van tijd wat beter kon begrijpen en zelfs begon te denken dat het onafwendbaar was, voelde ik me een tijdje beter. Dacht zelfs dat ik de deur niet wijd open zou slingeren als hij weer terug zou willen. Toch is het opeens weer terug. Het doet godsafschuwlijk veel pijn. Ik heb hem de hele dag naast mij gevoeld. Ik weet dat hij aan me denkt. Het is verdorie niet eerlijk dat iets ons uit elkaar heeft gerukt!