Het is net of we weer overnieuw zijn begonnen, de avondjes bij hem thuis. Het zelfde liedje, want ik weet dat het toch ook weer het zelfde zal eindigen. Een ding scheelt, ik weet dat het komen gaat.

Ik heb mij wel eens af zitten vragen; Stel nou dat hij opeens tot een of andere ommekeer komt. Dat hij besluit met mij verder te willen gaan, zou ik er dan gelukkiger van worden?

Ach, eigenlijk hoef ik mij daar niet eens druk om te maken, want dat gebeurt toch niet.

En toch voelt het aan als een bepaald soort leegte. Er zit geen toekomst in, dus erg veel energie en tijd er in steken heeft geen nut, en dat is nou het dubbelle: ik wil dat wel zo graag.

Stom. Afgelopen 2 weken heb ik mijn vrije weekenden bij hem doorgebracht. Zondag ochtend vorige week voelde ik weer pure liefde van de bovenste plank. Hij kon blijkbaar niet meer slapen en steeds als ik mijn ogen open deed lag hij naar mij te kijken. Ik was zo moe dat ik mijn ogen steeds niet open kon houden, maar de glimlach op zijn gezicht en zijn hand die mijn wang streelde bezorgde zelfs in mijn slaap nog kriebels in mijn maag. Wat later, vlak voor dat we op stonden, kroop hij nog even tegen me aan en hield me hield me nog even stevig was.

Een uur daarna was ik al weer thuis. Eigenlijk al met het vermoede dat ik niks meer van hem zou horen, ook als ik wel iets van me zelf zou laten horen. Mijn vermoedens klopte. Ik begrijp niet waarom hij zo doet, ook geen idee wat er die zondagochtend door hem heen ging. In vergelijking met mijn vorige relaties is hij dus wel de grootste idioot van allemaal. En de grootste idioot waar ik ooit het meest van gehouden heb, en nog steeds van houd eigenlijk.

We zijn vanavond een avondje uit geweest. Naar een concert van 1 of andere band. Hij kwam mij ophalen en ach, gewoon normaal allemaal. Tijdens het concert werd het liedje gespeeld dat iets van There never was a Romance heet ofzo. Ineens pakte hij mijn gezicht vast en zei: "Ohh niet gaan huilen hoor!" Van hem waarschijnlijk gewoon een grapje waar voor hem geen asociatie achter zat, voor mij gewoon een mislukt grapje die je niet moet maken op een avondje uit met iemand waarvan de gene weet dat de 1 nog steeds van de ander houdt.

Later op de avond sloeg hij ineens zijn armen om me heen en hield me vast. Geen idee wat ik er mee aanmoest. Ik sla mijn armen niet om mijn exen heen om ze even vast te houden tijdens een concert. En ik kan nou niet zeggen dat hij zo'n knuffel is. Ik stond er ook echt bij als een hark. Daar stonden we dan: "Hark en Hork". Haha! Vond 'm wel geestig gevonden.

De avond begon zoals iedere avonden. Muziekje op / tv aan en een drankje er bij. Kletsen en gewoon gek doen. We waren zo in de weer dat het voor ons gevoel opeens sluitingstijd was (dat is bij ons dus bedtijd) hij vroeg of ie me naar huis moest brengen. Het was inmiddels tegen 2 uur 's nachts en hij had toch wel een volle fles wijn op. Aangezien ik tegen drank achter het stuur ben leek mij dat geen fris plan. Ik zelf was op de fiets, vind het zelf op zich geen probleem om rond die tijd naar huis te rijden maar hij liet dat niet toe. Het is 10 km fietsen en hij vond als ik zo per se wilde gaan dat ie dan met de auto achter mij aan zou rijden, wat ook nergens op slaat inderdaad. Stom gedoe. Ik had gewoon op de tijd moeten letten.

Gister avond was hij bij mij thuis. Hij kwam op visite en we hebben de hele avond tv gekeken, gedronken en gekletst. Het was gezellig. Toen hij weg was begon ik meteen weer te janken. Verdomme. Ben iig blij dat ik niet begon te huilen toen hij naast mij zat.

Hij vroeg tussen neus en lippen door of ik nog vaak aan hem dacht. Ik zei dat ik misschien maar 1 keer per dag aan hem denk. Wat ook best wel klopt, want ik denk 1 keer per dag ongeveer de hele dag aan hem. Maar aangezien ik dat onderwerp niet wilde aansnijden ging ik vlug over op een ander onderwerp.

Misschien is het echt beter om voorlopig geen contact met hem op te nemen. Aangezien elk bezoek van of aan hem bij mij uitloopt tot stevige jankpartijen die steeds niet op willen houden.

Gisteren ben ik uit geweest en ontmoette een jongen. Het klikte op zich allemaal wel en een zoen is er toen ook van gekomen. Later hebben we ook nummers uitgewisseld. Hij zei dat ie mij erg leuk vond. Ik voelde helemaal niks. Geen opwinding, ik was niet gevleid om zijn aandacht, echt helemaal niks. Ik ben gewoon totaal leeg van binnen.

De hele dag denk ik nu al weer aan mijn ex. Hoeveel ik voor hem voelde, en nog steeds. Hoeveel hij voor mijn betekende, en dat ook nog steeds. En dan rollen de tranen al weer over mijn wangen. Ik mis hem zo. Meer dan wat dan ook. Die ontmoeting met mijn ex had blijkbaar toch erg veel los gemaakt. Het liefst zou ik nu naar hem toe gaan en hem van alles smeken.

Ik ben vanmiddag bij hem op visite geweest. Hij smste mij vorige week of ik zin had om langs te komen, dat had ik toen niet. Vanmiddag had ik ff tijd en ik smste aan hem of ik langs zou komen bij hem. Hij vond het prima.

Enfin, ik op me fietsie naar hem toe. Na een half uur fietsen stond ik bij hem voor de deur. En een buikpijn!! Jeetje, echt niet normaal.

We gingen achter in de tuin zitten. En begonnen gelijk weer te kletsen alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Geen woord over wat we 'samen' hadden, maar gewoon de normale dingen. Nog steeds ligt hij in een deuk om mijn droge opmerkingen. Hij keek me aan met die ene blik waar ik zo verliefd ooit op was geworden.