Ik doe echt mijn uiterste best om mijn leven op te pakken, maar het lukt
me niet goed genoeg. Ik probeer afleiding te zoeken en met mensen af te
spreken. Om het niet alleen over mijn verbroken relatie te praten maar
ook over andere dingen.

Vandaag komt de ex van mijn ex bij mij langs en ik probeer mijn huis
aan kant te maken. Ben ik nu helemaal aan het doordraaien als ik tijdens
het dweilen denk dat ik definitief zijn voetstappen door het huis aan het
wissen ben? Als ik aan het stofzuigen ben dat ik dan denk dat ik zijn oude
huidcellen aan het verwijderen ben? Spreek ik met zijn ex af om nog een

Na bijna twee weken malen, malen en herkauwen van gedachten, gevoelens en
herinneringen is mijn hoofd leeg! Wat een heerlijk gevoel als je geen
vragen meer hebt. Als alles wat je wilde weten beantwoord is. Ook al waren
de antwoorden vaak niet wat ik wilde horen, overheerst de duidelijkheid.

Door het ontbreken van de vragen is er wel een leeg gevoel ontstaan. Ik
las hier ergens dat je je soms vasthoudt aan je verdriet om de laatste
link met die éne persoon, die ooit in je leven was, te behouden. Mooi gezegd.
En ook zo waar!

Dat is de volgende stap die ik wil gaan nemen, loskomen van het verdriet.

Gisteren moest ik mezelf bedwingen om geen contact te zoeken. Mijn geduld
werd beloond, hij belde weer uit zichzelf. Ruim een uur aan de telefoon,
het was een leuk gesprek. Het ging meerendeels over koetjes en kalfjes,
aan het einde werd het van zijn kant wat dubbelzinnig. Het kwam er op neer
dat ie graag wilde dat ik naar hem toe kwam. Mijn sterke ik wilde weten
waarom ie dat zo graag wilde, was het een manier om mij weer het bed in
te krijgen of wilde ie mij zo graag zijn huis laten zien? Ik had toch niks
meer te verliezen, ik kreeg een eerlijk antwoord, hij wilde nog één keer
met mij naar bed. Ik werd verscheurd door twijfels, natuurlijk wilde ik

Ik moet de drang om mijn ex te bellen of te smsen even kwijt door wat van
me af te schrijven. Ik wil zo graag weten hoe hij zich op dit moment
voelt en wat hij denkt. Ik wil zo graag alleen maar met mezelf bezig zijn,
tot mezelf komen en de oude ik weer vinden maar dat gaat niet als ik de
hele tijd aan hem denk.

Vrijdag heb ik hem voor het laatst gesproken, aan het begin vuurde ik
alleen maar vragen af. Daar heb ik netjes antwoord op gekregen zo goed en
kwaad als dat ging. Maar hij gaf tenminste antwoord, iets wat ie de laatste
tijd niet of amper deed. Later werd het een luchtig gesprek waarin we

Ik sta eigenlijk versteld van mezelf. Zoals eerder gezegd dacht ik dat ik
dood zou gaan van verdriet. Natuurlijk heb ik zo nu en dan een inzinking,
maar dat is logisch als ik hier jullie ervaringen ook lees.

Inmiddels heb ik een reis geboekt, gisteravond met een vriendin wat af-
gesproken en vandaag heb ik zelfs het beddegoed afgehaald waar we vorige
week nog samen in hebben geslapen. De eerste dagen was het fijn om zijn
geur nog om me heen te hebben. Maar vandaag moest dat weg. Uiteraard mis ik
hem vreselijk, maar ik heb geen zin om mezelf nog meer te kwellen dan dat
ik af en toe al doe.

Ik denk dat ik maar moet accepteren dat dat rotgevoel voornamelijk
overheerst als ik net wakker ben. Als ik naar mijn werk moet heb ik
niet zoveel tijd om erover na te denken, maar zoals vandaag had ik
er weer de grootste moeite mee.

Al die vragen die door me hoofd spoken; heb ik er goed aan gedaan,
denkt ie aan me, mist ie me, houd ie nog van me?
Vragen die,als ik er logisch over nadenk, allen met een "ja" te
beantwoorden zijn. Dat het over is betekent niet dat al het gevoel
gedeleted is. Dat troost me ergens.

Daarnet heb ik ietwat impulsief een ticket geboekt, naar een warm
oord. Hiermee wil ik letterlijk afstand nemen van de situatie, misschien

Het is vandaag een week geleden dat ik hem 's ochtends belde om einde te
maken aan een vreselijke, onzekere situatie. Het is vandaag een week
geleden dat ik hem heb gezien, gevoeld, geroken en bemind.
De hele week heb ik als in een roes geleefd, voelde me sterk, stond achter
mijn beslissing. Vandaag werd ik weer wakker met het gevoel: het is echt,
het is uit! Ik mis hem zo en ik zou zo graag willen weten hoe hij zich
voelt. Of hij ook nog veel aan mij denkt. Ik voel me echt verschrikkelijk.

Is dat alsnog de klap die ik verwachtte? Het liefst zou ik hem willen
opbellen, zeggen dat ik spijt heb en dat ik weer samen wil zijn. Ik weet