Inwisselbaar verdriet

afbeelding van jaspera

Ik dacht dat ik er met een paar weken wel overheen zou zijn. Niets is echter minder waar.

Liefdesverdriet bovenop liefdesverdriet. Niet fijn. Al is het wel zo dat doordat S. in mijn leven is gekomen ik wel heb gemerkt dat er nog leven is na mijn ex. Of dit veel zal helpen is echter onduidelijk. De vraag is nu slechts veranderd van ‘Is er leven na C.?” in “Is er leven na S.?”. Voorlopig moet ik hier ‘nee’ op antwoorden.

‘Ga genieten’, schreef hier ooit iemand. Dat probeer ik wel, maar echt genieten zit er gewoonweg niet in. Ik geniet van veel dingen. Van de vallende bladeren. Van de mooie kleuren van het seizoen. Van die typische herfstgeur. Mijn postwijk ligt er schitterend bij. Ik geniet ook van de zonsopkomst boven een weiland dat zich in nevelen hult. Ik geniet van het feit dat ik eindelijk een studie heb gevonden die me wél kan boeien. Ik geniet van een goede film. Ik geniet van het edele schaakspel in al haar schoonheid. Maar toch hangt overal een grijze sluier overheen die het onmogelijk maakt om voor de volle honderd procent te genieten.

Dankzij S. kan ik nu eindelijk wel op een beetje normale manier met mijn ex omgaan. Dat is erg fijn. Maar waar het ene trauma nu versneld aan het genezen lijkt komt er een nieuw trauma voor in de plaats. Schiet ik daar dan eigenlijk wel wat mee op?

Ik ben nu alleen nog maar banger voor de toekomst geworden. Ik denk namelijk dat ik zoiets als dit echt nooit meer mee ga maken. Sinds het uit is met mijn ex, nu zo’n 3,5 jaar, ben ik al wel eens eerder verliefd geweest, alleen deze keer was het echt nog een flinke tik heftiger dan de vorige keer. Perfecter dan dit wordt het gewoon niet meer. Bij C. kwam de liefde geleidelijk opzetten, bij S. was het gewoon pats boem, meteen raak. De welbekende bliksem die inslaat. Liefde op het eerste gezicht. Toen ik haar voor het eerst zag kon ik dagenlang over niks anders praten en aan niks anders denken.

Mooier wordt het niet. Een perfecter meisje bestaat niet. Ze heeft echt alles wat ik zoek in een meisje. Ik zal echt nooit meer iemand vinden die zo precies aan al mijn wensen voldoet. Tel daarbij op dat het gevoel helemaal goed zat en de conclusie is duidelijk: Ik ben de sigaar.

Immers, ze wil me niet. Ik heb het in mijn vorige verhaaltje al gezegd, ons verhaal is een prima basis voor een succesvolle romcom. Alleen hebben die altijd een happy end en dat is in deze niet het geval. Althans, voor mij niet.

We zijn nu een kleine vier weken verder en ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Ik vlucht vaak in muziek, maar zij is gewoonweg te perfect en past derhalve in elke songtekst. Voorheen vond ik dat fijn, nu word ik er vaak ook verdrietig van.

Afgelopen week had ik een date met een ander meisje. Maar waarom eigenlijk, vraag ik mezelf dan af. Toen ze weg was en ik alleen in bed lag maakte een verdrietig gevoel zich van mij meester. Dat had niets met dat meisje te maken maar alles met S.

Ik weet het vrijwel zeker: ik ben afgewezen door de liefde van mijn leven. Hoe ga je daar in godsnaam mee om? Van alle kanten krijg ik het advies om professionele hulp te zoeken. Natuurlijk denk ik daar over na maar ik heb het idee dat zoiets bij mij niet zal werken. Ten eerste omdat ik al eens bij een psycholoog geweest ben en me dat niet goed is bevallen. Ten tweede omdat ik er eigenlijk van overtuigd ben dat er maar één remedie is voor mijn problemen en dat is een nieuwe liefde. Het is alleen balen dat dat er voor mij blijkbaar niet in zit en ik dus voor altijd met mijn problemen zal blijven worstelen.

Het enige wat me nu nog op de been houdt is hoop. Het mag eigenlijk niet, maar stiekem blijf ik nog altijd een klein beetje hoop houden dat het ooit nog goed komt. In romcoms moeten de hoofdpersonen vaak ook een heleboel hindernissen overwinnen. Soms worden daarbij jaren overgeslagen. Mijn hoop is gevestigd op een dergelijk scenario.

afbeelding van Unremedied

Hihi

Hey Jaspera!

Zit ik hier nietsvermoedend laat op de avond met het laatste biertje dat ik ga drinken voordat ik ga slapen nog even op deze site te kijken, word ik zowaar getrakteerd op een stukje van jouw hand! Het blijft altijd dubbel om iets van je te lezen - enerzijds lees ik je stukken graag en is het daarom fijn als je iets hebt geschreven, maar anderzijds staat er zelden in omschreven dat jij je een hele blije pief voelt.

Wel laat je me vaak glimlachen. Of is het een grijns? Ik weet het niet goed. Het immer terugkerende thema: fatalisme. Het is moeilijk om dat te negeren als je het eenmaal als rode lijn gespot hebt. En zoals je weet, ben ikzelf ook niet helemaal vies van fatalisme op z'n tijd - irreele gedachten die je bij de strot grijpen en je het verschrikkelijk benauwd doen voelen.

Maar het zal niet een pure grijns geweest zijn. Een beetje glimlach ook wel. Kennelijk heeft het bestaan van S. jouw gevoelens omtrent C. weten te relativeren. Ik herken dat wel een beetje; ik kon melancholie die opgewekt werd door gedachten aan M. soms ook relativeren met gedachten aan K. Het wordt alleen rottig als je op een gegeven moment daar niks meer mee opschiet omdat - in jouw geval - S. ook geen positieve energie (meer) oplevert.

Maar je zou zelf moeten kunnen lezen in je stukje dat het verhaal bij jou hetzelfde is gebleven. Het fatalisme overheerst. Eerst had je alle toestanden met C. en zou je om diverse redenen nooit meer gelukkig worden en toen kende je S. nog niet eens. Nu is er ineens S. maar speel je dezelfde plaat af, maar nu zoek je de oorzaak van je geestelijke leed niet meer bij C. maar bij S. Gek genoeg denk ik dat dat toch een stukje winst is, want ik weet dat je intelligent genoeg bent om zelf ook te snappen dat het bewijst dat je het niet kan weten. Je zit in ellende, schrijft op deze site dat het nooit meer goed zal komen en dat alles is voordat je S. leert kennen. Dan leer je S. kennen - helaas pakt het niet zo uit als je zou willen, maar nou vormt zij hetgeen waar jouw universum mee staat of valt.

Enne... Dat 'zij is perfect' en 'zoals zij vind ik ze nooit meer' enzo, dat is iets wat ingegeven wordt door je verliefdheid, niks meer en niks minder (ik ken het gegeven Tong).

Maar goed, dat wilde ik nog even bij je achterlaten zo vlak voor het slapen gaan. Met mij gaat het momenteel ook even niet fantastisch, maar dat is zonder bijzondere aanleiding. Kun je soms ook hebben Glimlach. Hoe dan ook: sterkte gewenst hiermee, want ondanks de luchtige toon die ik in dit berichtje probeer te stoppen, weet ik - zoals jij weer weet - als geen ander dat het zo eenvoudig allemaal soms ook weer niet is.

afbeelding van Jelle

@jaspera Word wakker!

Je zit steeds dingen van anderen te verwachten om gelukkig te worden. Is dat een gewoonte? Waarom doe je dat? Waarom ben je niet gewoon happy met jezelf zoals je bent? Denk je dat je volgende relatie een succes wordt als je zo afhankelijk bent van de ander?

Wat is nou de blokkade waarmee jij jezelf keer op keer vastzet?

Het is bullshit, dat ze de liefde van je leven is. Wie de liefde van je leven is, weet je pas echt als je oud, gerimpeld, bejaard in je sterfbed ligt. Als je een leven lang vol ervaringen rijk bent, kun je pas dat soort dingen zeggen. En daar ben je nog lang niet, dus wil ik je graag een liefdevolle schop onder je hol geven en een emmer water over je heen gooien: word wakker! Kijk toch eens naar jezelf, je zit jezelf helemaal down te peinzen! Besef je dan echt niet, dat je dat helemaal zelf doet? Je remt jezelf af om nieuwe, verrijkende ervaringen op te doen, en ja, tuurlijk, als je niet open staat voor nieuwe ervaringen dan blijft ze wel de liefde van je zielige leventje, ja.

Dat je dit doet uit liefdesverdriet, dat kan me wel voorstellen. Maar het verontrust me dat je na de vorige ervaring blijkbaar niet hebt geleerd hoe je jezelf uit het dal moet halen en dat je daarvoor afhankelijk bent gebleven van iemand anders. Ik snap niet dat je zo weinig hebt geleerd van de liefde na twee zulke ervaringen. Ik kan het wel een verslaving noemen. Je zou moeten leren om van iemand te houden zonder van haar afhankelijk te zijn, voordat je een serieuze relatie aangaat.

En ook al was ze de liefde van je leven: alles wat je hebt, verdwijnt vroeg of laat, niets is blijvend. Dus wees dankbaar voor de mooie momenten die je hebt mogen krijgen van allebei je exen en houd op met zo veel te dagdromen dat je er depressief van word.

Je zegt dat je kunt genieten van je studie en van 'kleine dingen'. Begin van daaruit eens lekker in je vel te voelen voordat je je weer in een relatie stort. In tegenstelling tot veel (ver)liefdesdingen zijn er veel dingen waar je een leven lang een rijk en gelukkig mens van kunt voelen.

Ik geloof niet in verliefdheid, zoals jij verslaafd bent aan je verliefdheid. Liefde heeft volgens mij niks met emoties te maken, behalve dat verliefdheid een truc van de natuur is om mensen intiemer te laten worden. Liefde heeft met geven-om te maken. Het heeft te maken met wat je voor iemand en je relatie over hebt. Het heeft iets met wederzijdsheid te maken, het moet van beide kanten komen. Als ik de verhalen hier van de gescheiden alleenstaande ouders lees, die verlaten zijn om de een of andere roze wolk van hun ex, dan weet ik wel zeker dat verliefdheid niks met liefde te maken heeft.

Jelle

afbeelding van jaspera

Iedereen heeft zo zijn eigen

Iedereen heeft zo zijn eigen opvattingen. De mijne is dat een leven zonder liefde niets voorstelt. Dat is wat ik de afgelopen 3,5 jaar zelf heb ervaren. Alle overige zaken in het leven (sport, studie, werk, je kamerplant) worden pas belangrijk wanneer er ook liefde in je leven is. Dus nee, ik kan niet gelukkig zijn met mezelf zonder liefde. Ik durf best toe te geven dat ik daar een ander voor nodig heb.
Ok, je kunt ook alleen gelukkig zijn, maar volgens mij kan dat alleen wanneer je de 'zekerheid' hebt dat er op den duur wel liefde op je pad zal komen. Bij mij is die zekerheid er allerminst, sterker nog, ik denk zelfs dat ik er voor altijd van verstoten blijf. Derhalve kan ik dus nooit helemaal gelukkig zijn met mezelf.

Gevoel is altijd moeilijk uit te leggen. Ik doe weliswaar een poging maar ik besef mij terdege dat ik de gehele situatie nooit in zijn geheel kan beschrijven.

'Liefde is niet alles, maar zonder liefde is alles niets.' Er is geen uitspraak waar ik het meer mee eens ben dan met deze.

afbeelding van Jelle

@Jelle

Geef antwoord op de vraag van Chrysothemis en geef antwoord op mijn vraag: wat is (voor jou) liefde?

Jelle

afbeelding van Jelle

@Jelle

Geef antwoord op de vraag van Chrysothemis (http://www.ldvd.nl/node/13676) en geef antwoord op mijn vraag: wat is (voor jou) liefde?

Jelle

afbeelding van jaspera

Ik ben niet zo scheutig met

Ik ben niet zo scheutig met die vier woorden. Wanneer ik zoiets zeg betekent het wel degelijk iets. Maar dit is per persoon verschillend, sommigen gebruiken het inderdaad te pas en te onpas. Zelf ben ik nooit meer tot de fase gekomen waarin ik die woorden zou kunnen gebruiken. Houden van is wat anders dan verliefdheid.

Wat liefde is is een moeilijek vraag. Ik denk dat liefde betekent dat iemand echt om je geeft. Geef toe, daar haal je een boel vertrouwen uit. Wanneer dit ontbreekt is het moeilijker om je eigenwaarde hoog te houden.

afbeelding van Jelle

@jaspera

Een flinke deuk in je zelfvertrouwen is helaas normaal bij een relatiebreuk. Het is nu eenmaal zo: je zult er zelf op eigen kracht aan moeten werken, want er is geen speciaal persoon meer die je daar een handje bij helpt.

Jelle

afbeelding van Jelle

@jaspera

Iedereen heeft zo zijn eigen opvattingen. De mijne is dat een leven zonder liefde niets voorstelt.

Ik wil graag onderscheid maken tussen jouw opvatting en hoe jij je voelt. Volgens mij is bovenstaande niet jouw mening, maar puur hoe jij je op dit moment voelt, net zoals wat je zegt over voor altijd alleen te zijn. Die gevoelens zijn ook 'normaal' bij liefdesverdriet. Maar je hebt wel degelijk een keuze in wat je met die gevoelens doet. Zie je, liefdesverdriet is een ziekte waarbij je eigen gevoelens en gedachten je proberen te verleiden tot troosteloosheid en wanhoop. Ik hoop dat jij dat ook kunt zien.

Je vorige vriendin is zelfs nog beter bevallen dan die ene daarvoor. Misschien heb ik me vergist over hoeveel je hebt geleerd van deze liefdeservaringen, misschien weet jij steeds beter je partners uit te kiezen vanwege je liefdeservaringen. Misschien kun jij na elke relatie nog meer van iemand houden dan daarvoor.

Jelle

afbeelding van mrbean

Mr Bean @jaspera simpel

Hoi jaspera, ben met jouw uitspraak eens: 'Liefde is niet alles, maar zonder liefde is alles niets.'
Wij mensen zijn simpele wezens, we hebben een partner nodig, iemand met wie je samen door het leven gaat. It's that simple. Niet meer en niet minder. Overige soorten liefdes is van andere niveau, familie, vrienden, is niet hetzelfde, dat intense. Het gaat erom dat een mens een levenspartner nodig heeft, als een soort compagnon, een soort spiegel. Betekent dat een mens niet is gemaakt om alleen te zijn? Ik denk het niet, wij zijn niet veel meer dan dieren, sociale dieren wel te verstaan, groepsdieren, geen einzelgängers, het is zelfs biologisch bepaald. We hebben mensen nodig om ons heen, vrienden en familie, om zo onze eigen identiteit te bepalen. Dat is de menselijke kant in ons, wij mensen, maar geldt eigenlijk voor alle levende wezens, wij hebben liefde nodig, want liefde is ook uiteindelijk de bron van al wat leeft. Maar door de snelle en moderne maatschappij zijn wij mensen bijna vergeten wat en wie we in werkelijkheid zijn.
Ik denk dat iedereen wel gelukkig kan zijn met zichzelf, maar nooit echt compleet.
Maar besef ook dat je op je intuïtie moet vertrouwen, niet forceren, niet bang zijn, als het komt, dan komt het, dan is het meant to be, anders niet. Ga met de stroom mee, jouw tijd komt nog wel, als de intentie er is, dan wordt het vanzelf wel bewaarheid. Ieder heeft zijn eigen pad te bewandelen, wie weet wat je op je pad nog tegen zult komen. Heb geduld met jezelf, meer kun je toch niet doen.

Veel sterkte, liefde en wijsheid!

Groetjes,

Mr Bean

afbeelding van Jelle

@mrbean ware liefde

Ware liefde is een luxe waar iedereen van droomt, sommigen van gepijnigd worden omdat ze het niet hebben, en bijna niemand heeft. Probeer minder te verwachten van het leven, misschien wordt alles dan veel mooier. Je kunt niet alles hebben.

Jelle

afbeelding van jaspera

@ Mr Bean

Dat zijn weer wijze woorden. Ben het helemaal met je eens. Voel me soms wel eens bezwaard wanneer ik zeg dat ik geen liefde in mijn leven heb. Want je familieleden bijvoorbeeld, die houden toch wel van je? Ja vast wel, maar dat is inderdaad niet hetzelfde als een (levens)partner. Ik denk dat we niet bang moeten zijn om toe te geven dat we anderen nou eenmaal nodig hebben en dat we, zoals jij dat treffend zegt, niet compleet zijn zonder een ander.

afbeelding van richard11

gelijk

Je hebt gelijk Jelle, maar hij luistert niet. Het enige wat helpt is extinctie (uitdoven dat gedrag).