ik zit met een enorm probleem. Na een lange tijd heb ik mijn liefde gevonden, dacht ik. De relatie was zo mooi en intens, we woonden dan ook vrij snel "samen".We hebben ontzettend veel lol gehad en leuke dingen gedaan. Ook op sexueel gebied konden we elkaar goed en uren lang vermaken. Bij moeilijkheden,Te veel dingen bespraken we en losten elkaars probleempjes op. Ik hou zo ontzettend van haar en dat sterke gevoel leek wederzijds. Maar nu, is het probleem, dat ze erg onzeker is, onzeker over alles in haar leven lijkt het wel.denk ook zeker dat ze wordt beinvloed door haar omgeving, ex etc. Nu het al een dikke 2 maanden uit is, slapen we nog steeds bij elkaar en is er eigenlijk weinig anders dan tijdens de relatie. Doordat ik zo ontzettend veel van haar hou, kan ik ook moeilijk weg gaan. Maar omdat ze het uit heeft gemaakt, heeft ze natuurlijk wel vrij spel. Het wachten is dan ook dat ze ineens vertrekt, of met het verhaal aankomt dat ze een andere relatie heeft. ( een andere relatie, zou logischer wijs ook niet pikken dat ze met mij nog alles doet)

Het is nu zo'n maandje uit met mijn vriend. We hebben 3 jaar lief & leed gedeeld. Ik leerde hem in mijn studentenstad kennen, we huren een kamer in hetzelfde huis. Hij was mijn eerste grote liefde... Voor het eerst was alles perfect.

Tot hij me kwam vertellen dat hij een ander op het oog had. Een meisje dat hij al maanden kende. Hij beweert dat hij me nooit bedrogen heeft, maar wat moet je nog geloven?

Ik heb gesmeekt, geschreeuwd & gehuild. Tot het niet meer ging. Ik was op, fysiek & mentaal.

We hebben een aantal dagen geprobeerd vrienden te zijn. Iets wat ik eigenlijk helemaal niet wilde, maar goed, ik was ook niet klaar om hem los te laten. Tot nu. Ik klauter langzaam uit mijn dal, & nu pas dringt tot me door wat kerel mij eigenlijk heeft aangedaan. Ik was duidelijk nog niet helemaal in orde toen ik aangaf dat ik best vrienden wilde zijn.

Iedere keer als ik je toevallig zie met haar, zie je er gelukkig uit in mijn ogen. Je doet dingen met haar die je hier nooit wilde, koken, winkelen en klussen. Als ik met jou ergens heen wilde, moest ik er echt mijn best voor doen om je te overtuigen en erop aan dringen hoe belangrijk het voor me was, voor je ?ɬºberhaupt meeging. En dan nog vaak met een ontevreden houding van het maakt me allemaal niet uit. Als ik je dan vroeg waarom, zei je, dat niets je interesseerde. Je wilde blowen en computeren. Je wilde niets van het leven.

Ik heb altijd geloofd, dat je wel iets wilde, maar dat je dat diep had weggestopt. Temeer omdat je zei thuis nooit echte liefde te hebben gehad en je vrienden van vroeger zeiden dat je ooit zo anders was. Ze zeiden tegen me wat je in hem ziet zit erin, maar hij verblowt het weg. Dat was de rede dat ik investeerde, ik wilde je helpen en steunen en soms hadden we een lichtpuntje, maar dan zakte je weer in je oude gedrag.

Dit verhaal komt misschien niet erg bekend over bij de meeste mensen, ten minste in mijn omgeving dan. Want vrienden nemen mij niet serieus als ik over mijn liefdesverdriet praat. Wel kunnen ze veel over liefde vertellen, maar wat ik heb gevoeld bij mijn eerste, tot nog toe enige, en waarschijnlijk ook de laatste echte vriendin, komt hen over als een grap.

Zomaar op een dag ben ik met een collega even de stad in geweest. Daar zag zij een goeie vriendin van haar en ik mocht ook even kennismaken. Onze eerste oogcontact is gewoon niet te beschrijven in woorden. Zoveel spanning.
Dat was dus liefde op het eerste gezicht en ook meteen het begin van een fantastische relatie. Het duurde alleen niet lang. Na zes maanden ben ik in de val gelokt door die collega die eigenlijk zowat jaloers was. Verdere detaills laat ik hier buiten beschouwing, maar het kwam erop neer dat ik ben vreemdgegaan met haar. Je begrijpt het, meteen de grootste fout die ik in mijn leven heb begaan.

In Oktober werd ik (27) door een bedrijf ingehuurd om een klusje van een aantal dagen te doen. Ik had er eigenlijk niet zo'n zin in omdat het lange dagen waren en omdat het koud was, de hele dag buiten in de haven te staan. Maar ik ben toch gegaan. Degene die mij wegwijs maakte was een man van 40. In eerste instantie viel hij me helemaal niet op, maar na een hele dag met hem gewerkt te hebben was er toch een soort respect voor hem gegroeid. Zoveel dat ik gewoon heel veel zin had in de volgende dag!

De tweede dag was alleen maar beter. Er waren meerdere mensen, maar hij vroeg elke keer aan mij om mee te lopen. Ik voelde me heerlijk! Er kwam abrupt een einde aan die dag omdat de klus (te) snel geklaard was. Ik was hier verre van blij mee. Ik zocht een reden om hem mijn gegevens te geven en dat heb ik dus ook gedaan. Mijn telefoon nummer en mijn msn heb ik bij hem achter gelaten.

Ik ben 22 jaar en leerde mijn vriend anderhalf jaar geleden kennen. Ik had daarvoor ook al relaties gehad, nog langere zelfs, maar deze was anders. Ik was verliefd voor de eerste keer! En nu heb ik dus liefdesverdriet voor de eerste keer! Het is echt ongelooflijk hoe pijnlijk dit is. Het is niet uit... maar zit er wel aan te komen.
Het is raar, want vaak denk ik eraan om de knoop door te hakken. We hebben te vaak ruzie en ik ben zo gespannen en gestrest. Deze relatie is gewoon niet goed voor me. Maar ik durf het niet uit te maken. Ik ben bang dat zonder hem zijn nog erger is.. en het doet zo'n pijn om te merken dat hij ook twijfelt!

We hebben elkaar vandaag gezien, hebben van 17.00-22.00 met elkaar doorgebracht, hadden heel veel bij te kletsen, veel lol gehad, weer als eerst.
Ik heb ook ene paar traantjes gelaten, hij weet het allemaal nog steeds niet, ik ook niet btw... want mijn vertrouwen is stuk, maar we kunnen het nog steeds goed met elkaar vinden, en knuffelden etc ook gewoon... het is raar maar voelt goed.
kan het alleen tegen haast niemand zeggen omdat niemand me begrijpt... hij was/is m'n maatje ook.... dat miste ik ook heel erg, hij ook andersom.
We gaan nu weer vaker afspreken, ik weet niet hoe dit zal eindigen... maar blijkbaar heeft hij ook nog gewoon behoefte aan lichamelijk contact en sms/bellen/mailen etc... hij zei dat het hem misschien een beetje te snel ging, dat hij het niet precies wist... maar dat we zullen zien hoe het gaat als we rustigaan doen.