Ik ben nu een week verder.....heb het heel erg moeilijk, en wou soms dat ik er niet meer was...het doet zo'n pijn...hij heeft al 6 dagen nix meer van zich laten horen...dus ik (wat waarschijnlijk het verstandigste is) ook niet meer....ik hoorde vanmiddag van een vriend van me dat hij had gezegd dat het wel definitief is en dat ie het voor mij kut vindt dat ik het er zo moelijk mee heb, kortom, hij heeft het er niet zo moeilijk mee en hij vind het een goede keuze.....ik voel me verlaten, in de steek gelaten...vorige week zagen we elkaar nog suoper vaak en elke dag bellen...en nu is er nix meer.

Ik ben hier al een tijdje lid. Heb alleen nooit wat opgeschreven. Het is 3 maanden terug sinds het gebeurde. Het is hier ons allemaal gebeurd lijkt wel. Ik kkende haar al een tijdje, naja, wist wie het was. Nooit beter leren kennen, nadat een heel kortstondige relatie uitging leerde ik haar beter kennen. Begonnen op msn te chatten, gedachtes uit te wisselen. Ik vond het leuk om met haar te praten, erg gezellig en veel gelachen. Maar ook serieuzere onderwerpen kwamen er ter sprake. Haar verleden een beetje, ze heeft een psychische stoornis opgelopen door trauma en was daarvoor in therapie, ze vertrouwde me ermee.

Eigenlijk gaat het steeds beter met me en begin ik me langzaam weer te voelen als voordat ik een relatie met hem kreeg. Natuurlijk is ie nog niet weg uit me gedachten en gevoel, maar ik weet dat ik er ga komen!

Een ding wat ik me alleen constant afvraag is hoe heb ik weer zo "afhankelijk" kunnen worden van iemand. En waarom word je afhankelijk van iemand.
Ik weet dat ik in mijn eentje mijn leven prima op orde kan hebben, gelukkig kan zijn en ik genoeg mensen om me heen heb om me niet eenzaam te voelen. Maar waarom heb ik me de afgelopen 2 maanden dan zo eenzaam gevoeld, waarom denk ik iemand nodig te hebben die er altijd voor me is. Voor dat ik aan deze relatie begon kon ik het toch ook prima alleen af.

Vandaag ben ik mijn geen-contact-dagen opnieuw moeten beginnen tellen, & daar ben ik niet blij mee.

De reden: Gisteren een berichtje van 'hem' gekregen. Om te vragen hoe het met me ging. Hij sprak me zelfs aan met mijn bijnaampje van toen we nog samen waren. Dat vond ik wel gek, dat heeft hij niet meer gedaan sinds het uit is gegaan, nu toch al zo'n anderhalve maand geleden.

Ik had hem vorige week nochtans duidelijk gemaakt dat ik geen contact mee wilde. Hoe kan je 'ik wil geen vrienden blijven', 'ik wil geen contact houden' & 'ik wil je niet meer in mijn leven' anders interpreteren?

Nu had ik wel aan zijn gezicht gezien dat hij dacht dat ik het niet meende. Hij had zo'n blik van 'ze-is-duidelijk-boos-dus-zal-ik-haar-een-week-gerust-laten-dan wordt-ze-mijn-maatje-wel-weer'... Niet dus... Dus heb ik nogmaals teruggestuurd dat we geen vrienden zijn & dat ik dat ook niet zie gebeuren.

Nog een beetje dag 2. Met mijn vrouw zitten e-mailen over allerlei dingen, ze weet natuurlijk van niets, maar op een of andere manier lucht het op en geeft een beter beeld. Misschien moet ik me wel heel erg blij voelen, ik heb een lieve leuke vrouw, en een lieve leuke collega.

Dag 3. Morgen zie ik haar weer, ik zie er naar uit. Denk er over na om bij haar langs te gaan op de koffie, maar doe dat maar niet, haar man is er, en wat moet ik zeggen? Misschien is ze wel niet thuis. Ik ga wel lekker zwemmen met m'n dochtertje, dat lijdt een beetje af.

Ik heb haar 5 jaar geleden ontmoet, op een leeftijd van 15 jaar. Na een ongeveer half jaar kreeg ik verkering met haar. Het was geen gemakkelijke tijd. Ik was erg onzeker en zij wou eigenlijk wat meer vrijheid hebben, maar ik heb haar toch steeds weer weten te overtuigen.
Naar mate de tijd vorderde werd de relatie steeds beter, we groeiden steeds meer naar elkaar toe. We hebben natuurlijk wel onze up-and downs gehad maar over het algemeen ging het heel goed. Vooral de laatste tijd wist ik echt dat ik met haar verder wou, en had ook echt het gevoel dat zij dat ook wou. Maar toen werd zonder enige aanleiding die relatie door haar beeindigd.

Niet meer kunnen slapen...
ik wil dat de gedachten verdwijnen uit mijn hoofd.De pijn uit mijn hart....Ik wilde dat het al wat verder in de tijd was...En waarom weer pijn? Ik wist het vanaf dag 1 dat ik begon met de relatie.
Dom? dat zeker, maar ik ging voor de passie het avontuur, en later voor zijn liefde die mij afhankelijk maakte van hem, ik adoreerde hem, had hem door,liet hem in die waan, maar hield daardoor nog meer van hem. Misschien wel omdat ik wist dat het niet zou duren, misschien wel meer omdat ik wilde vechten voor zijn liefde. Maar ook omdat ik zijn bevestiging nodig had, keer op keer.. Al zijn mooie woorden om mij voor zich te winnen...