het is nu een week uit en ik heb het gevoel dat mn hele leven op zn kop staat. ik voel me verdoofd, huil niet echt vaak meer maar ben wel de hele tijd dood en doodmoe, en betrap me er steeds op dat ik steeds alleen maar in de leegte aan het staren ben. ik wil er steeds over praten, maar alles is al gezegd. ik wil eigenlijk huilen, maar dat lukt niet. maar als ik hem spreek (1 keer gebeurd) of zijn moeder spreek (ook 1 x) dan komen de tranen weer en verlies ik het helemaal. ik voel me zo verdoofd. het is verschrikkelijk. ik ga ook opeens een week weg, gister geboekt en volgende week ga ik weg. dat soort spontane acties zijn niks voor mij..tijdens mn tentamens ook, maar ik ga gewoon. even alles op orde hebben... ofzo.. sinds gister dacht ik ook opeens, het is nu uit, ik heb mn relatie niet meer, wat heb ik wel? ik heb mn studie, maar die maakt me eigenlijk ongelukkig. maar opeens iets anders doen lijkt geen optie. de breakup lijkt een soort eye-opener ook..maar ik wil nog helemaal niet aan dat soort dingen denken, wil alleen maar verdrietig zijn..

Ik weet niet meer wat ik moet doen om het goed te maken

09-03-2005

ik had al wat gezeur gehad met mijn vriendin waar ik ziels veel voor voel het is vrijdag (04-03-2005) mijn vriendin komt bij mij de slaap kamer binnen lopen we willen praten over hoe met ons de afgelopen twee weken is gegaan (NIET GOED DUS)maar goed we zijn gaan praten en alle dingen besproken ik dacht bij me zelf zo het is nu weer lekker goed tussen ons tweeén mijn vriendin was moe en we zouden lekker gaan slapen hebben we ook gedaan tot zaterdag (05-03-2005) mijn vriendin is al een hele poos wakker ik vroeg aan haar of ze wilde blijven tot zondag omdat alles goed was gepraat dat wilde ze niet ik heb haar drie keer gevraagt of ze dan wilde blijven maar dat wilde ze niet ze ging uit bed en ging naar de kamer ernaast mijn hart ging te keer als een wild paard en ze zei ik neem al mijn kleren mee want ik wil een paar dagen rust hebben waarom vroeg dan en toen kwamen de woorden bij je hebt toch geen andere je hebt toch geen andere en huilend liep ik mijn eigen kamer weer binnen nee zei ze ik heb geen andere jongen dat wil ik niet eens met trillende stem ik zei wat is er dan niets zegt ze en toen barste bij mij de bom ik had niets verkeerds gezegd die morgen en werd kwaad op me zelf sloeg een paar keer tegen de muur aan en gooide mijn net paar maanden nokia kapot tegen de muur.ik heb mijn knokkels nu gebroken en mijn telefoon is kapot maar ik heb echt geen medelijden met me zelf ik heb het tenslotte zelf gedaan maar nu wil ze echt een paar weken rust want ze weet niet meer wat ze wil.

Nou ja ik heb hem op aanraden van een aantal mensen toch maar gemaild om te praten. Ik zit tenslotte al 1,5 maand met dezelfde vragen.
Naja nu maar kijken of ie uberhaupt reageert en wil praten. En ja dan is het heel simpel: of het wordt een klote avond en het gesprek loopt voor geen meter. Of we spreken de laatste dingen uit en ik heb rust in mijn hoofd (naja dat hoop ik dan).
In ieder geval hoop ik als me vragen weg zijn of als ik ze in ieder geval gesteld heb...dat ik daar niet meer over hoef te denken en te malen en dat ik weer een stukje verder
kom.

Mn verdriet is groot, 2 maand en 9 dagen geleden heeft mijn vriend het uitgemaakt, nadat we 1 jaar en twee maand samen waren.
Het rare is, ik zag dit nooit aankomen, we waren beide zo hard overtuigd dat het voor altijd zou duren tussen ons. Geen kalverliefde maar echte liefde en hij hield zoveel van mij. 2 maand en 9 dagen geleden zei hij me dat zijn gevoelens over waren en vooral dat hij vrijheid wilde. Hoe kan hij nu vrijheid willen na alles wat we samen hebben gedeeld?
Het ergste van dit alles is dat hij nu al denkt dat hij opnieuw verliefd is, op 1 of ander meisje van zijn school... En hoe kan ik daar ooit tegen op, ik zie hem maar 1 keer in de week en zij ziet hem elke dag, hoe kan ik hem ooit voor mij terugwinnen?

Toen het net uit was, heb ik er een paar flinke borrels op genomen en ging het eigenlijk best wel weer goed. Na twee weken kwam de klap, ik heb gejankt!

Nu zijn we inmiddels vijf weken verder. Ik heb mijn ex, tegen beter weten in natuurlijk, 2,5 week geleden voor het laatst gesproken en hij zei toen iets in de trant van ik wil bij je zijn maar dat kan ik op dit moment niet (hij zit nu aan de andere kant van de wereld).

Waarom wil ik hem nu zo graag weer spreken en voel ik me nu ineens weer zo down? Het zal er allemaal wel bij horen, maar ik vind het zeer irritant! Ik ga over 3,5 maand op wereldreis en ga hem dan ook weer zien. Misschien zit ik daarom nog zo met hem in mijn maag.

Het is me redelijk goed afgegaan de laatste tijd, alleen nog dat slaapprobleem.... maar goed, verder functioneer ik tenminste en huil niet meer.
Niet meer tot vandaag...
Ik heb gedroomd dat hij me terugwilde... ik wou het niet omdat hij teveel kapot had gemaakt.
Toen ik wakker werd zag ik dat ik gebeld was door zijn moeder.
Even later kreeg ik een smsje (de telefoon was van hem, dus veel mensen hebben dit nr nog in hun lijst onder zijn nam) van zijn huidige vriendin, dit smsje was voor hem bedoeld, maar per ongeluk dus naar zijn oude tel nr gestuurd.
Ik begreep uit het smsje dat het uit was of in ieder geval niet goed ging tussen hun.

Ik ben nu ondertussen een paar weken verder, en er is veel veranderd.

Het korte moment dat ik terug in mijzelf geloofde en haar de schuld gaf, heeft me goed gedaan, ik ben nu niet meer kwaad op haar maar ik voel me wel niet meer vreselijk slecht.

Ik denk niet zoveel meer aan haar, en dat is voor mij een teken (zover ben ik al) dat het misschien ook maar beter is op deze manier, wat zij me ook verschillende keren heeft gezegd.

En toch...

Is dit eenzaamheid? Ik weet niet goed wat ik met mijn leven moet. Ik zit ondertussen met twijfels over mijn studies, mijn toekomstplannen. Ik geniet niet van het leven, ik leef gewoon, en het raast aan mij voorbij als een sneltrein.