Alles gaat z'n gangetje, ik heb niets te klagen op dit moment. Met mijn werk gaat het uitstekend, mijn eerste factuur al betaald gekregen. Ik en mijn kinderen stralen weer als vanouds. Maar de onlangs ingelichte familie moeten nog boosheid en verdriet verwerken, en veel ongeloof. Ik wordt af en toe in een dipje meegesleurd, moet soms hen zelfs troosten, moet van alles weer uitleggen. Maar dat zorgt wel voor een betere band met hen. Maar de kinderen beginnen al een beetje last van te hebben, waarom ze zo zielig gevonden worden, inmiddels voelen ze zich niet meer zo.

Ben wel een beetje verdrietig, maar wel erg opgelucht, net een ruzie gehad met mijn exje, over en weer verwijten, met het verschil dat ik nu harder schreeuw dan zij, is zij niet gewend, en dat lucht op! Ik was woedend! Volgens mij heeft de buurvrouw het hele gesprek kunnen volgen, haha Tja, iemand moet durven haar de waarheid te vertellen, dat is alleen ik en mijn schoonmoeder. Heb al die tijd teveel moeten inhouden, ten koste van mezelf!

Tja, dacht na een tijdje veilig te zijn, kreeg ik opeens een paniekaanval door beetje sjans in de trein.

Het gebeurde een keer, een late trein, had eerder afgesproken met mijn neef. Op de terugweg wat dronken mensen, maar tegenover en naast mij zaten 2 vrouwen. Die raakten aan de praat met andere mensen naast me aan de overkant. Ik met mijn mp3 probeerde te slapen, was laat en erg moe. Het ging over yoga, dat zij het Handboek Yoga had vertaald, maar dat haar naam niet erbij stond, een wat oudere vrouw. Dat andere meisje, een stuk jonger, haar huisgenoot, praatte ook mee. Een hele mooie, Belgische, geeft danslessen, en ook yoga?

Nadat een collega mij onlangs heeft verteld dat hij gescheiden is en sinds kort weer samenwoont, floepte bij mij eruit dat ik er middenin zit, de scheiding. Welkom bij de club? Zoveel collega's die al gescheiden zijn, ik hoor er nu echt bij, voel me zelfs een beetje hip? En jonger, kan straks weer op jacht? Merk wel dat gescheiden mannen toch iets anders zijn, vrijer en onafhankelijker, minder bang?

Het begon 18 jaar geleden. Ik studeerde nog, we hebben elkaar toen via gezamenlijke vrienden ontmoet. In het begin zag ze me niet zitten. Later, toen ze me op een avond opbelde, praatten we over haar problemen. Ze zat in de put, ik wist het niet, maar ze wilde erover praten. Ze klonk zo desperate, ze had vriendschap nodig, iemand met wie ze kon praten. Ik, met mijn simpele ziel, wilde haar helpen, als vrienden onder elkaar, ook al voelde ik toen al stiekem iets voor haar.

Er zijn zoveel schilletjes, waar mensen zich vaak achter kunnen schuilen, veel te eng om jouw ware ik te laten zien?