Hoi allemaal,

Het lijkt wel of de mensen, inclusief mezelf, allemaal toch overeenkomsten hebben, zijn vaak heel eerlijk in onze gevoelens, zijn ook vaak te goed voor onze (ex) partners, waardoor we zelf enorm moeten lijden.

Hoi ptm, bij mij precies hetzelfde, die veroordeling, voel me vaak gevangene, de kinderen inderdaad. Maar zelfs dan is het niet onmogelijk om los te laten, alleen is het verdomd veel moeilijker. Ik heb tranen in mijn ogen gekregen van een Vaderdag cadeau van mijn dochter, tekening van hartjes, tussen mij en mijn vrouw, met real love, en dat soort termen. Zij weet dat er iets niet in orde is tussen mij en mijn vrouw, haar tekening ging door merg en been, is onbeschrijflijk.

Wij mensen zitten raar in elkaar, we begrijpen van onszelf dat we soms iets willen maar niet doen en iets doen terwijl we het niet willen.
Maar als een ander iets doet, dan gaan we ervan uit dat die persoon dat ook echt wil, we veroordelen die persoon dan ook gelijk. Zo van: "Als je niet echt had gewild, had je het ook niet gedaan"
Maar van onszelf zouden we wel begrijpen dat we soms dingen doen zonder te willen, en dingen willen maar niet doen.
Misschien een troost om te bedenken dat er een kans bestaat dat onze partner ons heeft verlaten, maar het niet heeft gewild?

Mr Bean

Vanochtend wat blogs gelezen en op gereageerd. Opeens werd alles wat meer helder, getriggerd door ptm en krullie, heb wat nuchterder naar die jaren kunnen kijken, zie toch wat dingen waar ik eerst blind voor was. Ben nu een stuk realistischer geworden. Twijfelde vooral in het begin vooral aan mezelf, maar nu alles helderder is geworden, weet ik nu meer en meer te plaatsen. We hebben allebei dit niet gewild, door haar psychische problemen en depressies heb ik teveel mezelf weggecijferd. Al vanaf het begin, ik was haar steunpilaar.

Werd vandaag weer geconfronteerd, een wat ouder echtpaar, samen op de fiets, de man gaf de vrouw een flesje drinken, gewoon, normaal, elkaar liefhebben als echtpaar, ook op oudere leeftijd, 60+.
Waarom is het tegenwoordig zo moeilijk voor mensen om samen oud te worden? Dat respect, samen lief en leed, al zooooveeeel jaar samen, verliefdheid allang vervangen door ware liefde, respect, vriendschap, verbondenheid, zorg, samen de wereld aan kunnen. Samen voor de kinderen zijn, samen opa en oma worden, geen stiefopa of stiefoma. Ben ik zo ouderwets, conservatief?

Ontkenning, woede, hoop, verdriet en berusting, de bekende 5 fasen? Allemaal heel wetenschappelijk, maakt dat mijn pijn of onzekerheid minder? Nee, dat niet, sterker, middenin wil ik dit helemaal niet weten, alsof een stukje menselijk verdriet in cijfers, feiten uitgedrukt kan worden. Maar als hulpmiddel, wel handig, wetend dat ook woede goed is voor de verwerking. Ik herken die fasen wel, maar doorloop ze keer op keer, val weer terug, in golven heen en weer, soms al die fasen in 1 keer! Zo verwarrend soms, telkens als ik denk berusting te hebben gevonden, val ik weer terug in verdriet.

Hoi allemaal,