Het is alweer 3 weken geleden dat mijn vrouw begonnen is met die ander. Moet wel zeggen dat de laatste week veel rustiger is verlopen, ik heb haar veel meer kunnen loslaten, met veel pijn en moeite, zowel geestelijk als lichamelijk, het sputterde aan alle kanten tegen.

Vanavond kwam mijn vrouw weer thuis, maar de laatste dagen brengt ze meer daar door dan thuis. Thuisgekomen voel ik weer verdriet opkomen, weet niet waarom, ik heb haar enorm gemist, kon dat niet aangeven, anders wordt het claimen. Hield mijn verdriet maar binnen. Ze zag het, kwam in de keuken naar me toe, keek me aan, ik wilde haar blik mijden, ze gaf me een knuffel en ik mocht haar op haar voorhoofd kussen. Kreeg tranen van in mijn ogen. Gaf me aan de ene kant een soort troost, opluchting, erkenning en begrip.

Heb net samen met de kinderen de film Click gezien, over iemand die een soort universele afstandbediening kreeg, kon hij saaie en minder leuke momenten doorspoelen, en meer kon concentreren op werk en promotie. Op den duur werd hij succesvol op zijn werk, alleen is zijn gezin uit elkaar, zijn vrouw heeft hem verlaten, en hij heeft totaal geen grip meer en eindigt ongelukkig. En zijn enorme spijt, wanneer hij zijn vrouw weer ziet, wou hij dat hij alles kon terugdraaien, zoals het was, dat hij vanaf nu alles beter zal doen, meer prioriteiten voor het gezin. Een nachtmerrie van elke man.

Heb net interview van de Dalai Lama gezien op tv, 1 ding heeft me erg aangegrepen, over altruïsme. Zijn geheim van geluk is eerlijkheid, transparantie, openheid, altruisme. Zowel vriend als vijand op deze wereld krijgen zijn respect en liefde, hoe kan dit? Hij had namelijk over soort universele liefde, we leven allemaal op dezelfde aardbol, er is op een zekere hoogte geen sprake van winst en verlies voor de een en ander, we zijn tenslotte allemaal één? Is dat de reden waarom ik me altijd bereid ben om belangeloos anderen te helpen, waardoor ik zelf ook gelukkig word?

Een Oosters verhaal over een oud vrouwtje en de verloren naald.

Hoi mijn lieve, lieve kinderen,

Ik wil jullie mijn situatie uitleggen, het is nu eind mei 2009, vanaf 15 mei ongeveer heeft mamma een affaire met een andere man.

Ik weet dat het erg pijnlijk is voor jullie als onze kinderen, pappa en mamma die niet meer zoals voorheen onafscheidelijk van elkaar houden.

Ik heb wat informatie opgezocht over midlife crisis, en de symptomen lijken heel erg op wat mijn vrouw heeft. Misschien wil ik teveel in geloven dat dit de oorzaak is, maar misschien is het gewoon zo. Ik had al een vermoeden, maar door een artikel gelezen te hebben is die zo goed als bevestigd. Geeft mij nog meer kracht door nu haar pijn en vluchtgedrag te accepteren door tijdelijk als vriend haar te ondersteunen. Dat verklaart ook waarom ze 180 graden is veranderd, dat ze pijn heeft, en alleen vlucht om de pijn te verzachten.