Hebben jullie weleens het gevoel dat je als je je ware nog niet hebt gevonden of hebt verloren, dat je iets mist? Dat ergens iemand die gelijk is aan jou, je ware, op je wacht? Iemand met wie je een klik hebt, je ware soulmate? Dat pure verlangen, het missen, waardoor je je eenzaam voelt?

Kwam zomaar in me op, het nadenken over geluk, mijn leven gewoon opgepakt door dingen te doen, intitiatief te nemen, afleiding te zoeken. Dat heeft enorm geholpen. Maar er zijn natuurlijk momenten dat je even niets te doen hebt, of niets wil doen, dan beleef je je herinneringen, je verdriet.

Ik weet het niet, het gaat nu wel ok tussen mij en mijn vrouw, we respecteren elkaar nog. Maar weer kwam een pijnscheut naar boven, na dat keukenmesje incident. Ze heeft de foto camera meegenomen, terwijl we in de pretpark zaten, onze happy family day, wat een illusie. Ze zat alleen maar te sms'en, haar hart was er niet echt, ze deed wel haar best en moeite om vandaag een leuke dag van te maken. Maar opeens zat ze foto's te maken, doet ze normaal nooit zomaar, uit zichzelf, van alleen de kinderen, zonder mij erop. Ik wist het, ze maakt die foto's om aan hem te laten zien.

Mijn vrouw kwam gisteren thuis, we hadden een verhelderend gesprek. Nee, een waardig afscheid kon ze niet opbrengen, ze beweert steeds dat ze niet veranderd is, alleen haar gevoelens voor mij, zijzelf niet. Het gaf me wel rust, dat ze niet opeens in een monster is veranderd. Maar neemt niet weg dat ik me eerst wel zo voelde. We hebben goed uitgepraat, emoties getoond, dat ik wel degelijk belangrijk ben, nog steeds, dat die 18 jaar samenzijn niet voor niets is geweest, dat ik nog steeds een belangrijke plek heb.

Heb net een mail naar mijn vrouw gestuurd, uiteindelijk over dat keukengerei perikel gehad, daarin duidelijk gemaakt dat ik nog stuiptrekkingen heb omdat ik niet een waardige afscheid van haar oude ik heb kunnen nemen, van de vrouw die nog zielsveel van me hield. Het ging allemaal te snel, ze heeft mij nog geen echte afscheid gegeven, laatste woorden, omhelzing voor mijn lieve vrouw. Dan kan ik goed afsluiten, en verdergaan met mijn leven. Ze wuifde dat weg met zo van: ik ben toch niet dood?

Ik snap haar en mezelf soms effe niet meer. Tijdens het koken kwam ik erachter dat een fijne keukenmesje verdwenen is, heb ik haar opgebeld, en ja hoor, heeft zij effe meegenomen. Ik gaf aan dat ik dat niet leuk vond, eerst een parkeerschijf meenemen, daarna mesje, naar hem, snap ze niet dat het voelt alsof ze stukje bij beetje alles daarnaartoe aan het verhuizen is?

Heb gisteravond zo'n rampenfilm bekeken, met gezinnen die elkaar helpen met gevaar voor eigen leven. Dan komt de gedachte in mij op, na 16 jaar huwelijk, zou mijn vrouw dan nog steeds voor hem kiezen of terugkomen naar ons, naar mij en haar dierbare kinderen? Mocht de wereld aan het vergaan zijn, dan is het moment van de waarheid, zou ze dan wel voor ons kiezen?
Zomaar een gedachtenkronkel, maar ik denk dat mensen in tijden van crisis, zoals einde van de wereld (wel erg rigoreus), dat ze dan toch tot zichzelf komen, en vanzelf weten wat belangrijk is.