Geen contact zit er niet in, dat heb ik de afgelopen weken wel gemerkt. Steeds spraken we af om geen contact te hebben, maar steeds kon zij dat niet volhouden. Zij wil contact en zoekt dat ook steeds op. Wanneer één van de twee toch steeds contact blijft zoeken zal het niet werken. Ik krijg immers nog steeds allemaal informatie te verwerken en heb dus niet de kans om los van haar te komen. Gisteren heb ik dat idee dus maar een beetje laten varen.

Ik heb haar gisteren voor het eerst mijn nieuwe appartement laten zien. Dit wilde ze al heel lang en ze was erg blij dat ze het nu mocht zien. Ze vond het erg mooi. In de tijd dat we daar waren liet ze me weten hoe graag ze bij me wil zijn, dat ze graag enkele dagen per week bij mij zou willen komen wonen, hoe fijn dat zou zijn, etc. Ze raakte me aan, gaf me kusjes. Ze liet dus heel goed merken dat ze me terug wilde. Ze kwam op mij over alsof ze het nu echt zeker wist.

Vandaag was weer een dag dat C uit alle macht probeerde om weer in mijn leven te komen. Ik zou natuurlijk niets liever willen dan dat zij weer in mijn leven zou zijn, maar mijn verstand zegt me dat het voor nu beter is als ze dat niet is. Ze heeft vandaag wel tig keer gevraagd of ze mijn huis mocht zien en of ze mee mocht helpen met klussen. Ik heb dat steeds geweigerd. Op een gegeven moment werd ze zelfs boos, schold ze me uit voor klootzak omdat ze mijn huisje niet mocht zien en zei ze dat het toch jammer is dat ze woensdag met me gezoend heeft. Ik heb toen de telefoon maar even uitgezet, want ook mijn geduld raakt een keer op. Ik vind het echter wel steeds moeilijker om haar te weigeren om mijn nieuwe huisje te bezichtigen. Ik denk dat het er toch een keer van moet komen..,

Er is weer een hoop gebeurd de laatste tijd. Gebeurtenissen die mijn gedachten weer helemaal overhoop hebben gegooid. C en ik hadden afgesproken om geen contact meer te hebben, maar zij kon zich hier niet aan houden. Gisteren belde ze me op om er over te praten, maar omdat ik in de trein zat en we door de telefoon niet tot een oplossing kwamen is ze 's avonds bij me langsgekomen.

Ook in dit gesprek ben ik gegaan voor volledige openheid. Dat dit meestal niet bevorderlijk is voor mij gemoedstoestand heb ik voor lief genomen. Ook dit keer werden de pijnlijke details niet vermeden en ik weet weer wat dingen meer waar mijn maag zich van omdraait.

De vraag die ik in mijn blog van gisteren stelde, namelijk hoe lang het dit keer zou duren voordat mijn ex weer contact met me op zou nemen, is vandaag alweer beantwoord. Ongeveer 24 uur. Ze vroeg me vandaag via msn of ik nog een keer een gesprek met haar wilde hebben. In eerste instantie reageerde ik slechts kortaf en afwijzend maar na een tijdje ontstond er toch een conversatie.

In het kort kwam het er op neer dat mijn ex het liefst gewoon contact met mij wil blijven houden. Het is voor haar net zo moeilijk om geen contact met mij te hebben dan voor mij om wel contact te hebben, zei ze. Maar daar kan ik echt niet aan beginnen. Ik zie het namelijk al weer helemaal gebeuren dat wanneer we gewoon contact hebben zij vrolijk verder kan gaan met haar leven, ik me slecht blijf voelen, zij op een gegeven moment weer met een andere kerel aan gaat pappen en ik dan wéér helemaal teruggeworpen zal worden. Daar pas ik voor.

Zes dagen heeft mijn ex het volgehouden om geen contact met mij op te nemen. Donderdag sprak ze me aan op msn. Ze liet me weten dat ze me mist en dat ze me niet kan en ook niet wil loslaten. Ik reageerde er niet op. Vervolgens vroeg ze nog wat voor vloer ik heb gekocht voor mijn nieuwe huisje. Dat heb ik haar verteld. De dag erop sprak ze me weer aan. Ze vroeg of ze mijn huisje mocht zien. Ik zei dat dat niet mocht. Maar ze wilde het persé zien en bleef aandringen. Ze zei dat het haar heel erg zou helpen, dat ze er rustiger door zou worden en dat het daardoor voor haar makkelijker wordt om mij met rust te laten. Wanneer ik haar mijn huisje zou laten zien dan zou ze me daarna voorgoed met rust laten. Ik bleef echter weigeren. Geen contact is geen contact.

Nog steeds dreunen de gevolgen van het gesprek van afgelopen vrijdag stevig na. Allerlei soorten emoties gieren door mijn lijf. Daar is vandaag een nieuwe emotie bijgekomen. Toen ik vanmorgen thuiskwam van een stukje joggen lag er een envelop met mijn naam erop op de tafel. In eerste instantie dacht ik dat aan iets van een kaartje van mijn opa en oma om mij te feliciteren met mijn nieuwe woning. Toen ik het handschrift echter nog eens bekeek zag ik het direct: deze envelop was afkomstig van C!

In de envelop zaten een briefje en een gedicht van haar, wat ze speciaal voor mij had geschreven. Het is echt prachtig!. Ik wist dat ze veel talent heeft wat betreft poëzie en dat heeft ze hiermee weer eens bevestigd. De inhoud van het gedicht zal ik hier niet plaatsen, die houd ik voor mezelf. Ze heeft het immers ook speciaal voor mij geschreven. Het kwam er kort gezegd op neer dat ze veel heeft meegemaakt en dat ze van me houdt. In haar briefje schreef ze dat dit de laatste keer was dat ze de regels van het geen contact hebben zou breken maar dat ze me dit nog graag wilde meegeven.

Mijn ex zocht de laatste tijd, ondanks mijn verzoek om het contact tot nul te reduceren, steeds vaker contact. Ze liet me weten dat ze problemen heeft, dat ze het moeilijk heeft, dat ze wil dat ik er voor haar ben en dat ze me mist. Over haar problemen wist ik niet veel. Ik wist dat er weer iets was op familiegebied maar mijn ik vermoedde dat dat niet het enige was. En dan ga je weer zitten nadenken wat dat nou zou kunnen zijn. Dan haal je je allerlei doemscenario's in je hoofd. Omdat dit ook niet goed is heb ik, op advies, de confrontatie met haar opgezocht. Ik stelde haar voor om een open gesprek te hebben zodat ik duidelijk kon stellen hoe het er voor stond met mij en met haar en wat ik in de toekomst verwacht. Op deze manier zou ze misschien begrijpen hoe moeilijk ik het nog steeds heb en dat het voor mij waarschijnlijk beter is wanneer we geen contact hebben. Ze begreep in eerste instantie niet waarom ik dat wilde maar stemde uiteindelijk toch in.