Sinds we hebben gepraat gaat alles eigenlijk prima. We zien elkaar 2x per week ongeveer, bellen of facetimen elke avond, soms appen we even overdag, maar niet te veel. Voor hem werkt het, hij maakt niet geen zorgen meer over ons en is gelukkig in de relatie. Maar ik mis iets. Ben ik jaloers op die vriendin/tante? Die hij elke dag ziet en leuke dingen mee doet? Ja best wel. Bij mij liggen we op de bank en hebben seks. Evht veel meer doen we niet. Bij haar is hij bijna elke avond om samen te eten.

Goddomme wat is er toch een pijn in mij, en wat ben ik niet toegerust om het te dragen. Het maakt dat ik energetisch om me heen ga lopen grijpen. Half bewust op zoek naar redding. Wie kan me nu helpen. Waar moet ik heen. Geen idee hoe dit te dragen. Het krampt in mijn buik. Ik neig naar wat eten. Het voelt alsof mijn zenuwen in brand staan. Als hij wist wat hij me had aangedaan, zou hij dan ook zo reageren. Maar tegelijkertijd vertelt mijn hoofd, het is niet alleen de pijn van dit afscheid. Het is de pijn van al de verlatenheid van daarvoor.

Ik ben gewoon eigenlijk diep van binnen zo bang. Zo bang dat er nooit iemand van me gaat houden. Zo bang dat iedereen wegloopt. Maar eigenlijk het bangst dat ik altijd met die wond in mij zal blijven zitten. Eenzaam en alleen...

Ben ik weer.
Het is nog steeds aan, ik merk aan hem dat hij moeite begint te doen. Vragen of ik langs wil komen, facetimen, bellen, geruststellen.
Dat is fijn. Maar toch heb ik het gevoel dat er nog het een en ander speelt.
Hij heeft een vriendin, een oudere vrouw van 50, die hij zn tante noemt (zoals in m’n vorige blog beschreven).
Voor hij mij leerde kennen zag hij haar elke dag. Hij is zeeman en is elke 6 weken 6 weken weg, dus hij wilde haar ook zo vaak mogelijk zien. Kwam zelfs op haar werk en aten elke dag samen.

Ik dacht dat ik inmiddels wijzer was, en slimmer. Maar oh oh oh. Lees en huiver.

Hey allemaal,
Misschien niet helemaal eerlijk, want het is nog aan, maar ik wil toch m’n verhaal kwijt en eerlijk advies.

Vorige jaar april had ik m’n eerste date met J. het was super leuk en gezellig, dus een 2e date kwam al snel. Na 2 weken vroeg hij al of ik zn meisje wilde zijn en zei hij voor het eerst dat hij van me houd. Ik kon het toen nog niet zeggen, maar hij was lief en geduldig. Na een tijdje heb ik het ook gezegd.

Hi iedereen,

Ik heb nog nooit een blog hier over geschreven maar wil graag mijn verhaal kwijt. Omdat ik er zo mee zit.

Het is nu 1 week geleden dat het uit is gegaan met mijn ex. We hebben 10 maanden een relatie gehad. Het is kort maar je bent toch dag en nacht met elkaar die 10 maanden geweest. Nu mis ik hem zo erg. Het gevoel is ongrijpepijk. Ik ga jullie het verhaal vertellen.